Haar moeder blonk uit in ontevreden zijn
‘Als mijn vader vergat zijn schoenen uit te doen bij de deur, waren de rapen gaar.’
‘Heb je nou echt zo’n stomme dikke kop dat je zelfs dit niet kunt onthouden?’ brulde ze dan. Maar als hij ze wel uitdeed schold ze hem ook plat: ‘Kan je nou nooit eens zonder al die viezigheid aan je poten thuiskomen?’ Als ik zei dat ik het eten lekker vond, snauwde ze dat ik blijkbaar geen idee had hoeveel moeite dit had gekost. Als ik er niets over zei was het natuurlijk ook niet goed. Mijn moeder blonk uit in ontevreden zijn. Ik kan me haar niet anders herinneren dan scheldend en zuchtend en kreunend. Haar eeuwige excuus was haar diabetes, maar aan de minstens veertig kilo overgewicht die ze met zich meezeulde kon het nooit liggen en dat ze de hele dag met haar dikke worstenvingers in een bomvolle snoeptrommel zat te graaien, kon ook niets met haar gesteldheid te maken hebben.
Op zaterdag werkte ze bij de banketbakker in het dorp. Als ze een uur had gewerkt moest ze een kwartier pauze nemen omdat haar benen het gewicht van haar lijf onmogelijk langer konden dragen. Vaak moest ze tussendoor met haar ellebogen op de toonbank leunen en dan piepten haar borsten zowat boven haar schort uit. Ik denk dat ik haar dan het ergste vond, achter die toonbank met altijd hoogrode konen en haar dat in vochtige pieken van het transpireren op haar hoofd plakte. In het dorp werd vaak de draak met haar gestoken zoals ze over die toonbank kon hangen.
Haar diabetes werd uiteindelijk haar dood. Haar nieren en haar hart gaven er op een gegeven moment de brui aan. Mijn vader en ik besloten haar in stilte te laten cremeren. Ik denk omdat we geen zin hadden in spottende opmerkingen en heimelijke blikken. Mijn vader bloeide na haar dood helemaal op. Hij heeft inmiddels zelfs een nieuwe vrouw – een vrolijk en opgeruimd type zonder overgewicht en zonder issues, dat haar hand nergens voor omdraait.
Ik heb het na mijn moeders overlijden heel erg moeilijk gehad. De “erfenis” die ze me naliet was allesbehalve een voorbeeld voor me. Ik vond het heel erg pijnlijk toen ik besefte dat ik een moeder had die in niets een rolmodel voor me is geweest en die me op geen enkele manier heeft geïnspireerd of gestimuleerd. Waar het op neerkomt is dat ik mezelf heb moeten uitvinden en alles op eigen houtje heb moeten ontdekken. Maar dat uit te spreken?
Ik bijt nog liever mijn tong eraf dan te klagen. Zo bang ben ik dat ik op haar ga lijken of met haar vergeleken word.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
