Gwens man kijkt totaal niet om naar hun zoontje
‘Afspraken over het verdelen van zorgtaken lapt hij aan zijn laars, als hij belooft om op te passen laat hij me ijskoud zitten.’
‘Ik was dertig toen ik hem ontmoette en ik was meteen tot over mijn oren. Een succesvolle, mooie man, tien jaar ouder, eerder getrouwd geweest en vader van twee tienerkinderen. De liefde was nogal wederzijds, want na een maand vroeg hij me ten huwelijk – en zei ik ‘ja’. Alleen het onderwerp kinderen wilde ik nog wel even helder hebben. Want als hij die absoluut niet meer zou willen, zou ik me nog kunnen bedenken voordat we met elkaar verdergingen. Ik wist heel zeker dat ik wel een keer moeder wilde worden en het voelde niet oké om de kans daarop bij voorbaat te blokkeren.
Eén kind wilde hij nog wel, zei hij. Geen twee. Met één kind heb je gewoon een kind en met twee een gezin, was zijn redenering. Een gezin ging hem te ver. En zo trouwden we iets meer dan een half jaar nadat we elkaar ontmoetten. Het onderwerp kind kwam voorlopig niet meer ter sprake, omdat ik nog niet meteen stond te springen en eerst nog wilde genieten van onze tijd samen. Na twee jaar ging het wel kriebelen. Toen ik erover begon, reageerde hij wat koeltjes. Over een jaar kon het ook nog wel, vond hij – en hoewel hij daar in feite gelijk in had, werd ik er toch wat onrustig van. Na een paar maanden was het een strijdpunt geworden. Nog een tijdje later gaf hij toe. Hij had inderdaad gezegd en beloofd dat een kindje welkom zou zijn en zou daar niet op terugkomen.
Ons zoontje is nu twee jaar oud. De zwangerschap was een ontzettend eenzame tijd, omdat mijn man allesbehalve om zwangerschapsverhalen stond te springen. Tijdens de bevalling en kort daarna was hij wel heel erg betrokken. Ik dacht dat het zien van ons kindje alle twijfels bij hem hadden weggenomen. Daar heb ik me in vergist. Afspraken over het verdelen van zorgtaken lapt hij aan zijn laars. Als hij belooft om op tijd thuis te komen zodat ik een avondje weg kan, laat hij me zitten en komt niet opdagen. Een band met zijn zoontje heeft hij niet, ons zoontje trekt totaal niet naar hem toe en gaat zijn vader zelfs uit de weg als hij even kan.
Ons huwelijk stelt niet veel meer voor. Passie is er niet meer, liefde is er niet meer en ook het vertrouwen is er niet meer. Mijn man komt steeds vaker laat thuis. Als ik zou horen dat hij een ander heeft, zou het me niet verbazen. Samen praten leidt tot niks en toen ik laatst relatietherapie voorstelde, lachte hij me recht in mijn gezicht uit. Natuurlijk ben ik bang dat wij het samen niet redden en dat doet me ontzettend veel verdriet, want ik snap nog steeds heel erg goed waarom ik voor deze man viel en hou trouwens ook nog van hem. Maar feitelijk heeft hij me voor de keuze gesteld: hij of ons kind. Ons kind, mijn kind, komt altijd op de eerste plaats. Voor dat kleine mannetje heb ik alles over en als ik voor hem mijn huwelijk op moet geven, dan is het niet anders. Als ik alles van tevoren had geweten, zou ik het misschien niet eens heel anders hebben gedaan. Want een leven zonder mijn zoontje zou absoluut niet compleet zijn geweest.’
Gwens naam is vanwege privacy gefingeerd. Zijn echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
