Gruwelen van dierenleed
Op zo’n mager ezeltje zitten? M’n moeder betaalde liever om ernaast te lopen.
Er liep een eendje op de weg. Op een weg vol druk verkeer en het eendje was bebloed. Mijn oudste dochter is er helemaal ontdaan van. Ze vertelt het met tranen in haar ogen: “Ik had moeten stoppen, mam, maar het was overal zo druk. Maar nu wordt het misschien doodgereden.” Ze is een pittige jonge moeder met een verantwoordelijke baan. Op haar werk gaat ze geen uitdaging uit de weg, maar geef haar één zielig diertje en ze is van slag.
Dat heeft ze niet van een vreemde. Ik weet nog dat ik als klein meisje met mijn ouders naar Ibiza ging. Daar kon je door de bossen rijden op een ezeltje. Ik was 6 en wilde niks liever. Prima, vond mijn moeder, maar zelf ging ze er niet op. De ezeltjes waren broodmager, dus betaalde ze om ernaast te lopen. Het liefst had ze al die arme ezeltjes mee naar huis genomen.
Ik heb het ook. Vliegen, wespen en spinnen zet ik buiten (tot ongenoegen van mijn wederhelft, die liever met de vliegenmepper aan de slag gaat). Filmpjes over dierenleed zet ik zo snel mogelijk af, en geldverzoeken om olifanten, leeuwen, papegaaien, tijgers te redden vinden bij mij altijd vruchtbare bodem (ook al zegt mijn lief dat het oplichterij is). We hebben eens een veldmuisje binnen gehad. Dagen duurde het voor ik die te pakken had in mijn muisvriendelijke val. De pindakaas verdween iedere avond, maar het muisje verdween steeds weer net zo snel. En dat met twee katten in huis. Uiteindelijk liet het zich toch vangen en kon ik het levend en wel buitenzetten.
Op vakantie in Turkije stikte het van de zwerfkatjes. We bewaarden iedere avond vlees en vis van het diner en dat hadden ze al snel door. En als ze heel zielig waren, kocht ik blikjes kattenvoer om ze wat bij te voeren. Mijn kinderen zijn dan ook opgegroeid met huisdieren. Een hond, katten, hamsters, woestijnratjes, konijnen, goudvissen, schildpadden, van alles hebben we gehad. Ooit kwam mijn achterbuurmeisje met de melding dat haar ouders de jonkies, die haar muis had gekregen, wilden verdrinken. Mijn dochter wilde ze allemaal – met veel overtuigingskracht wisten we het tot één te beperken. Je weet hoe dat gaat met twee muizen – voor je het weet heb je een huis vol.
Liefde voor dieren runs in the family. En dat eendje? Mijn schoonzoon moest diezelfde dag nog langs dezelfde weg, maar zag nergens een platgereden eendje. We gaan er dus gewoon vanuit dat het nog leeft.
