Franska.nl

Gisèle Pelicot werd de afgelopen maanden voor veel Fransen een heldin

Maar niet alleen omdat ze met opgeheven hoofd in de rechtszaal zat.

 

Wat haar man haar aandeed, tart elke verbeelding en overstijgt de ergste graad van verraad. Maar ze besloot terug te vechten en dat legde haar geen windeieren. Uitgerekend op de Internationale Dag tegen Geweld tegen Vrouwen eiste justitie in Avignon deze week twintig jaar cel – de maximumstraf voor zware verkrachting – tegen Dominique Pelicot, de man die zijn vrouw, Gisèle Pelicot, drogeerde en zeker vijftig mannen uitnodigde om – toen ze eenmaal bewusteloos was – seks met haar te hebben in de echtelijke slaapkamer.

 

Gisèle had geëist dat de rechtszaak tegen hen in het openbaar zou worden gevoerd, zodat heel Frankrijk de mannen kon zien en horen. De beelden van hun gang naar de rechtbank, laf weggedoken in hoodies en verscholen achter mondkapjes uit angst om herkend te worden, gingen zelfs de wereld over. Ook hun slappe verweer en excuses – ontkennen had geen zin omdat meneer Pelicot het misbruik heeft gefilmd – waren tot ver buiten Frankrijk te horen.

 

Voor Gisèle zelf is er géén reden om onzichtbaar te willen zijn. Hoewel getekend door de omstandigheden, straalde zij vooral kracht en waardigheid uit, en daardoor wisselde de schaamte deze week van plek en kwam die terecht waar hij hoort: bij de daders. De rechter ging niet mee met de verdediging van de tegenpartij dat verkrachting ‘per ongeluk’ kan zijn, en oordeelde dat onvrijwillige of onopzettelijke verkrachtingen niet bestaan (alsof een vrouw er een dienst mee bewezen kan worden…).

 

Pellicot hoopt met haar openheid te bereiken dat er voortaan anders over verkrachting wordt geoordeeld, en gelukkig staat zij niet alleen. Tijdens een solidariteitsmars afgelopen zaterdag in Parijs prijkte het silhouet van deze moedige vrouw op menig spandoek. ‘Monsters bestaan niet, verkrachters wel’ was er te lezen. Gisèle Pelicot werd de afgelopen maanden voor veel Fransen een heldin – maar niet alleen omdat ze met opgeheven hoofd in de rechtszaal zat. Haar verdienste is ook dat ze via miljoenen tv-toestellen en voorpagina’s de Fransen in de ogen keek en vroeg: hoe kan het dat zoveel mannen zó naar vrouwen kijken?

 

Zij is niet de eerste moedige vrouw die haar lot aanwendt om de wereld wat bewustzijn in te fluisteren over hoe er – nog steeds – tegen vrouwen wordt aangekeken, en dat wat meer respect over het algemeen geen kwaad kan. Zij zal ook niet de laatste zijn die wat haar is overkomen ombuigt naar iets positiefs. En daarvoor mogen we haar dankbaar zijn. Want er zullen nog meer Gisèles nodig zijn om alle (potentiële) verkrachters een halt toe te roepen en hen aan het verstand te brengen dat er geen enkele rechtvaardiging bestaat voor wat ze doen of dromen.