Franska.nl

Gezocht:

relatietherapeut voor vrienden

 

Een sorry is niet genoeg, het vertrouwen moet weer groeien. Het likken van de wonden duurt weken.

Daar zitten we the day after, ontnuchterd en onwennig. Gisteravond is er een bom gebarsten na veel te veel wijn, en de schade die dat heeft veroorzaakt, blijkt niet te worden bedekt door de mistflarden van de drank. Er is iets voorgoed veranderd. Wij zijn voorgoed veranderd. De wijn was slechts de katalysator die ons, slechte ruziemakers, de moed gaf ons hart te luchten. In maanden, jaren, tijd zijn kleine frustraties onoverkomelijk blokkades geworden. Onderhuids en in het geniep borrelden ze onder een kalme oppervlakte. Totdat de druk zo groot werd dat het deksel eraf vloog en de hele beerput leegspoot.

 

En daar zitten we dus, niet wetend hoe we het tij weer kunnen keren en weer goede vrienden kunnen worden. Er is geen onwil, maar wel onmacht. De verwijten over en weer zijn niet zomaar ongedaan gemaakt. Ook niet met een ‘sorry, het spijt me’. Dit heeft tijd nodig, veel tijd, zodat het vertrouwen weer kan groeien. Moeten we praten? Of toch maar eerst even bijkomen? Hoe pakken we dit aan?

 

Als kind was het makkelijk. Dan zei je: ‘Zullen we weer vriendjes zijn?’ Handje geven en je was vergeten wat er zich had voorgedaan, je deelde binnen een minuut weer je diepste zielenroerselen. Of, als je de vriendschap zat was, dan zei je gewoon dat je geen vriendjes meer wilde zijn en zocht je een ander. Gek genoeg zijn goede vrienden vinden en maken een stuk lastiger als je veertiger bent met én een gezin, én een baan, én nog meer van die activiteiten die je agenda bepalen. Ik wil geen nieuwe vrienden, ik wil deze!

Was dit in m’n relatie voorgekomen, dan had ik voorzichtig voorgesteld een mediator te zoeken of een relatietherapeut. Maar voor vriendschap is er geen relatietherapie. Een vriendschap kan zomaar eindigen als je er even niet op bedacht bent. Het is de eerste keer dat ik ervaar hoe kwetsbaar een vriendschap eigenlijk is, zelfs als die al tientallen jaren oud is. We nemen afscheid, gaan ieder ons weegs, en vragen ons af: is dit het nu?!

 

Er volgt een radiostilte van enkele weken. Weken waarin we onze wonden likken en de schade opnemen. Weken van eindeloze gesprekken met anderen over wat deze vriendschap voor me betekent. Als we elkaar na die weken weer tegenkomen, is het wat onwennig. We praten nergens over, maar de benadering is voorzichtiger dan voorheen. Dat ongemakkelijke gevoel duurt een paar ontmoetingen, totdat ik op zeker moment een lief berichtje krijg waaruit een grote betrokkenheid spreekt. Ineens vallen alle filters weg en huil ik van ontroering. De vriendschap is hersteld, zonder er een woord aan vuil te maken. Eigenlijk net zoals vroeger: handje geven en weer samen spelen. Zo simpel kan het dus toch zijn!