Franska.nl

Dat ik nauwelijks meer van m’n fiets af durfde stappen na die ene keer dat ik vrolijk met de buurman had staan praten bij thuiskomst en achteraf twee grote bloedvlekken in m’n rok bleek te hebben, lekker aan twee kanten langs m’n zadel gelopen. Ik durfde die man de eerste week zelfs niet onder ogen te komen, zo ontzettend schaamde ik me. Schamen! Moet je nagaan.

Of met een pak maandverband of OB de winkel uit moeten lopen. Je voelde je alsof de hele wereld naar je keek.

Een zwangerschapstest moeten halen bij de drogist. Oeff. Standaard vroeg iedereen er eentje voor haar vriendin. Dat was een bekend verhaal. Dus die keer dat ik er echt eentje voor m’n vriendin moest halen, moest ik vooraf al lachen, dat niemand me zou geloven als ik zou zeggen dat het niet voor mezelf was. Heb het toen maar niet geprobeerd. Ik was al wat ouder en het was niet in een dorp maar in een grote stad. Daar kenden ze je niet zo goed.

Niet of wel zwemmen. Niet of wel seks. Niet of wel vruchtbaar? Natuurlijk wist je wel hoe het zat, maar honderd procent zeker was er nou eenmaal niets, qua dat soort dingen.

En bij mij bleef het na die ene vreselijke afgang met de buurman ook altijd de vraag of fietsen wel een goed idee was.

En dan die pijn. Sorry hoor, maar het was best wel flinke kramp af en toe.

En op de middelbare  school… Die meiden die zich een paar dagen ziek meldden vielen meteen door de mand. Want iedereen wist wat er aan de hand was. Dat was wel het laatste wat je wilde.

Een ‘doorgelekte’ vriendin naar huis brengen. Ook heel bijzonder. Alsof je dan ineens zelf niet meer kon fietsen. Ik heb het wel een keer gedaan voor een vriendin, maar of dat nou nodig was? Wel even lekker een spijbel-momentje. Zo voelde het.

Dat gehannes om met zo’n koeiegroot ding naar de wc te moeten om te verwisselen. Dat kreeg je nooit onopvallend weggemoffeld natuurlijk. Je had van die kleine vacuüm gezogen maandverbanden in de vorm van een blokje, die je eerst een minuut of vijf moest opkloppen tot ze op een maandverband leken. Zelfs die waren nog te groot . Stop zoiets maar eens weg onder een minirok, in een strakke laars of strak te kort truitje. 

De mode hielp in die tijd ook niet echt mee. Oversized? Daar had toen nog nooit iemand van gehoord.

‘Indisposé’ fluisterde een jongen uit m’n klas een keer in m’n oor. Had de oetlul me dus zien hannesen en waarschijnlijk in ‘le petit vocabulaire’ het Franse woord voor ongesteld gevonden. Die was vanaf dat moment meteen een foute jongen. Ging ik niet meer mee om.

Daarbij zat er toen ook nog geen beschermend plastic laagje in een maandverband en konden ze veel minder vocht absorberen. Tobben, tobben  en nog eens tobben dus.

En dat ik pas in de tweede klas, toen ik veertien was, ontdekte waarom wij meiden in zo’n achterlijke pofbroek moesten gymmen en de jongens in een leuk broekie. Was natuurlijk vanwege het feit dat die maandverbanden maat matras erin moesten kunnen. Zag er niet uit, zo’n broek.

Eigenlijk was ongesteld zijn vroeger dus nog vele malen erger dan tegenwoordig. Dat wilde ik maar even kwijt. Dat iedereen die jonger is dan ik maar even postuum vet medelijden met ons van die generatie wil hebben.

Waarvoor bij voorbaat dank ;-)