Gelukkig, pfff… M’n spijt is weg
Stond ik dus voor de kerst bij het postkantoor. (Heet dat eigenlijk nog zo?) Lange rij voor me. Ik ging een aantal beauty-win-cadeautjes op de post doen voor de franska.nl-lezeressen. Eindelijk was het zover, stond er nog maar één meneer voor me. Intussen stond de rij achter me. Was weer lekker aangevuld. De oude meneer staat met wat kerstkaarten in de hand, maar heeft eerst een vraag: “Hebt u ook postcodeloten voor me?”
Die hadden ze niet. “Maar het staat buiten toch aangekondigd?” De mevrouw keek de meneer aan of ze water zag branden en kwam er na een minuut achter dat buiten een bord van de Staatsloterij stond. Dus ze vertelde de meneer dat dat iets anders is en dat ze geen idee had hoe je aan postcodeloten moest komen, waarop ze de hulp van de hele rij inriep. Maar niemand die het wist. Totdat er eentje zei: “Die moet je denk ik online kopen.”
“Online?”
“Ja, op de computer.” “Oh”, zei de oude man heel triest, “dan kan het dus niet, want dat heb ik niet…” Ik had maar één ding in m’n hoofd, die pakjes moesten op de post. Maar na afloop bleef het knagen. Ik liep sowieso met de vraag rond, waarom die meneer nu ineens mee wilde doen met die loterij. Wat voor gekkigheid zou ‘ie allemaal uit willen halen met een paar miljoen? Tot ik me bedacht dat ‘ie misschien iemand anders blij zou willen maken. Z’n kinderen bijvoorbeeld. En waar ik dan die hele week mee rondliep? Met wat voor spijt?
Waarom? Waarom, waarom…
…heb ik die man niet bij de arm genomen, mee naar huis genomen en heb ik niet samen met hem op m’n laptop postcodeloten voor hem gekocht? Spijt. Totdat ik hoorde dat die hele bak geld gelukkig in het hoge Noorden terecht was gekomen.
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter.
