Gek! Want ik dacht dat ze waren uitgestorven
Door de intercom klinkt iets overstaanbaars. Het beeldscherm wordt gevuld door een aftandse rij tanden.
Op de laatste woensdag van december wordt er in de vroege ochtend aangebeld. Door de intercom klinkt iets onverstaanbaars. Het beeldscherm wordt gevuld met een aftandse rij tanden, zo dicht bij de camera komt mijn bezoeker. Op de vraag wie daar is, komt geen antwoord. Terwijl het beeld uitzoomt, waardoor zich ook de contouren van een mond en neus aftekenen, klinkt er plots een vrouwenstem die me luid en duidelijk vraagt of ik even tijd voor haar heb omdat ze zo graag even met me van gedachten zou wisselen over de Heer.
Vroeger, zeg in de jaren zeventig en tachtig, werd menige straat in de vroege ochtend bevolkt door een leger Jehova’s getuigen dat vastbesloten was de goegemeente te komen bekeren. Hun vasthoudendheid is inmiddels legendarisch, want bedanken voor het genoegen was praten tegen dovemansoren en als je de deur dicht wilde doen, was er een gerede kans dat er een voet tussen zat.
Ik dacht dat ze sinds die tijd waren uitgestorven, de verkondigers van het geloof die met de moed der wanhoop van deur tot deur gaan op jacht naar zieltjes die nog gewonnen kunnen worden. Maar ik heb me vergist, en dat verbaast me.
Wie heeft deze vrouw op pad gestuurd, vraag ik me af. Of laat ik het anders stellen: door wie heeft deze vrouw zich op pad laten stúren? Wat denkt ze klaar te spelen door aan te bellen bij een appartementencomplex waar er – behalve voor pakketbezorgers – sowieso voor niemand wordt opengedaan? Hoe vaak heeft ze het al geprobeerd, deze vrouw? En hoe vaak is ze al afgepoeierd? Hoeveel zieltjes zouden er überhaupt nog te bekeren zijn en hoe vaak zou dat nou helemaal lukken door je botweg bij iemand binnen te wurmen?
In de tijd van de voeten tussen de deur waren er vaak heel wat decibellen voor nodig om je de geloofsverkondigers van het lijf te houden en weer ongestoord terug te kunnen keren naar je ontbijtje. Nu volstaat een ‘succes, mevrouw’. Daarna gaat het beeld op zwart.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
