Geen herberg te vinden
Soms zit het weer mee, soms pakt het totaal anders uit dan het weerbericht belooft. Marja en Hains proberen het beste te maken van een wel heel regenachtig dagje uit.
Eigenlijk willen we alleen maar de Biesbosch in, Hains en ik (we hebben daar een appartement gehuurd), maar de weergoden beslissen anders: het regent pijpenstelen als we wakker worden. Niet eerlijk, want er was ons een heldere dag beloofd.
Dan maar met de belbus naar Dordrecht, daar zien we wel verder. De chauffeur is een man met smaak, want hij is óók in Arles geweest (net als ik) en vindt daar dezelfde plekken leuk. ‘s-Gravendeel!’ antwoordt hij beslist als we hem vragen of hij nog iets in de omgeving weet (een mooi oud dorp of zo). ‘Bus 166, uitstappen bij halte Weegje in het centrum.’
We belanden op een dorpsplein waar een grote dikke zwart-witte eend voor de Jumbo uitgebreid uit de stoepgoot staat te lebberen. Waarom zit-ie op een plein bij de super, en niet gewoon ergens aan de waterkant? Richting haven langs de gracht bij de Zuid Voorstraat mooie oude gevels, al staat er ook wat moderne niksbouw tussen. Nog nooit ergens anders gezien: de panden achter de voorgevels aan de gracht lopen héél diep naar achter door. Allemaal achter elkaar aangebouwde huizen, zo ziet het eruit, op de smalle percelen die haaks op de gracht staan. Telkens een nieuwe aanbouw achter de vorige, waar zo te zien geen welstandscommissie zich ooit mee heeft bemoeid.
In de regen op een bankje aan de haven, met uitzicht op de binnenvaartschepen op de Dordtse Kil en de grote zandauto’s die bedrijvig heen en weer rijden, beginnen we echt verkleumd te raken. Terug in het centrum geen herberg te vinden die op deze maandagochtend onderdak biedt. Ook restaurant Nonna niet. Plassen kan in de dorpsbieb, gelukkig, en de Jumbo (die eend staat er nog steeds, nou ja!) zorgt voor de pistoletjes met ovengebakken spek die we bij de bushalte naar binnen werken. Daar is het tenminste droog.
Op een bankje aan de haven beginnen we echt verkleumd te raken
Misschien dat Strijensas de dag nog goed kan maken. Bus 185 gaat daar naartoe, zien we in het bushokje. Ze hebben daar niet alleen een oude sas, zie ik op mijn smartphone (de sluis uit 1649 waar het dorp zijn naam aan te danken heeft), maar ook een mooie ijzeren ophaalbrug uit 1908. En twee boerderijen die op de monumentenlijst staan. Ook niet onbelangrijk: bij de jachthaven is een restaurant waar je kunt schuilen tegen de regen terwijl je uitkijkt over het Hollands Diep.
Zelden zo snel een dorp doorgelopen. De sluis, de ophaalbrug en de boerderijen: mooi, mooi, mooi, maar het regent gewoon te hard. Bij het restaurant aan de jachthaven kunnen we ook al niet terecht: alles is opgebroken en afgezet wegens werkzaamheden. Op het Kerkplein vluchten we de bus weer in, richting Dordrecht. Daar opdrogen in eetcafé Babylon en kijken naar de gracht waar het water in rap tempo stijgt.
Zo’n dagje Wegwezen met mij is niet altijd even leuk, wil ik maar zeggen. Hains weet dat als geen ander. Hoewel, het werd die avond toch nog heel gezellig.
Marja van Hout houdt van het onverwachte en gaat het liefst zo onvoorbereid mogelijk op pad. Alleen of samen, vaak met vriend Hains, beleeft ze avonturen. Kleinschalig, maar toch.
Productie: Marja van Hout en Hains
