Wat geef je je vader van 78?
Als je tegen de 80 loopt, zijn je wensen niet meer zo groot. Wel zou de vader van Elise het fijn vinden als iedereen gewoon normaal deed. En de gemiddelde afstandsbediening wat simpeler was.
Mijn vader is jarig. Wat geef je een man van 78? Wijn? Sokken? Een grastrimmer? Alles wat ik bedenk is verkeerd, afstandelijk, praktisch. Alsof ik mijn eigen vader niet ken. Terwijl ik eigenlijk precies weet wat hij wil – en nog beter: wat hij niet wil.
Hij wil dat er op tv niet zo oeverloos door dat voetbal heen wordt geleuterd, waardoor hij gedwongen wordt het geluid uit te zetten. Als hij de tv überhaupt aan krijgt, van de vijf afstandsbedieningen pakt hij altijd de verkeerde. Hij wil dat het ziekenhuis geen rekening stuurt voor een behandeling die hij niet heeft gehad. Waarover hij weer moet bellen. Met zo’n vrouw van het callcenter die niet begrijpt wat hij bedoelt. Hij wil sowieso dat meer mensen begrijpen wat hij bedoelt.
Weet je wat hij leuk zou vinden? Dat z’n kleinkinderen hun bord leegeten als hij heeft gekookt, en zeggen dat ze het lekker vonden. Liegen mag. Hij wil z’n vrouw gelukkig maken, maar op de een of andere manier ging hem dat vroeger een stuk gemakkelijker af. Hij wil ook dat ze minder geld uitgeeft, aan kleren en aan de kleinkinderen. Maar daar wordt zij dus juist gelukkig van. Hij wil goed nieuws over iedereen van wie hij houdt, hoe moeilijk kan het zijn: zoveel zijn dat er ook weer niet. Maar er is altijd wel ergens wát. Hij heeft daarom liever niet dat de telefoon gaat. Behalve op z’n verjaardag, dat is leuk, dan ga je er voor zitten en heb je het voor de rest van het jaar weer gehad.
Hij wil dat de reiger met z’n poten
van zijn goudvissen afblijft
Hij zou wel weer eens een sigaartje willen roken, ook. Maar ja. Hij snapt dat dat niet slim is als je net ‘schoon’ bent verklaard. Dus kauwt hij op een lucifer, nog altijd buiten, waar hij vroeger die sigaar opstak. Hij wil dat de reiger met z’n poten van zijn goudvissen in de vijver afblijft en dat de magnolia weer bloeit. Dat het lente wordt, en daarna de hele zomer vanaf ’s ochtends vroeg de tuin in. Hij hoopt dat z’n vrouw niet met overdreven vakantieplannen komt. Dit jaar wil hij thuis blijven en van de tuin genieten, en de vogeltjes. En volgend jaar trouwens ook.
Zo richting z’n tachtigste wil mijn vader maar één ding. Rust aan z’n kop. En dat gun ik hem. Maar hij krijgt een sjaal.
Elise van der Velde is freelance copywriter, schrijft een roman en probeert dit alles zo gracieus mogelijk te combineren met haar gezin van vijf. Geen huisdieren, dat moest er nog bijkomen.
