Franska.nl

Rrrrrradio Tour de France!

Onderweg naar Frankrijk, of eigenlijk voor vertrek al begon hij erover, ik was wat minder enthousiast.

 

De Tour. Ik reageerde met een ongeïnteresseerd ‘hmmm’. Sneu, maar mijn man Peter was en bleef dolenthousiast, ook al leek het erop dat hij de enige was.

 

Ik dacht terug aan de tijd dat mijn ouders in onze vakanties vanuit Diever voor hun oude radiootje iedere minuut van de Tour vol spanning volgden. De verbinding was vaak slecht, een krakend Frans geluid, de antenne met tape aan elkaar geplakt. Ik had een hekel aan die herrie van de Tour, begreep werkelijk niet wat ze eraan vonden. Onze zoon Ties zag de lol er ook niet van in, 150 kilometer rijden en binnen een seconde zou de Nederlandse ploeg ons in een rotgang voorbijrazen. Ik knikte onopvallend.

 

Ik was het met hem eens, maar wilde geen spelbreker zijn. De route werd al uitgestippeld, Peter had besloten. Een valpartij kon Peter Ties niet garanderen maar hij beloofde hem dat het ook zonder dat een onvergetelijke ervaring zou worden.

 

De wekker werd gezet en we vertrokken vroeg richting le Grand Spectacle. De radio werd op een Franse zender gedraaid om een beetje in de stemming te komen. Ik moest moeite doen en zat er een beetje zuur en onderuitgezakt bij. Na bijna honderd minirotondes, een lange file en een vechtpartij op de achterbank (onvermijdelijk met drie zonen) kreeg ik best spijt en vroeg me hardop af of dit wel zo’n goed idee was. Ik overwoog nog om uit te stappen in een dorpje, waar ik vanuit de file een gezellige drukte van marktjes en leuke terrasjes aan me voorbij zagtrekken, ze zouden me aan het einde van de dag weer op kunnen pikken.

 

Gelukkig reden we na 75 kilometer de snelweg op en bereikten we snel het plaatsje Vannes. De mannen wisten niet hoe snel ze in het hart van de Tour moesten komen en liepen met grote passen richting de Jumbowagen. Ik had er spijt van dat ik een lange jurk zonder split had aangetrokken, ik kon ze nauwelijks bijhouden met mijn kleine stapjes op slippers. Er stonden allemaal grote wagens met geblindeerde ramen en zwarte gordijntjes. Er kon elk moment iets spannends gaan gebeuren, zo zag het eruit. Overal liepen fotografen en mensen met grote camera’s, interessant uitziende mensen met pasjes en fluorescerende bandjes om hun pols. Een gepaste stilte voor de grote wedstrijd… Ik had meer lawaai verwacht, zoals het geluid dat uit het radiootje van mijn ouders galmde. Er kwamen luxewagens aan, hier zaten de renners in. Ze keken op hun mobiel, ze slingerden vast hun laatste berichten de wereld nog even in: #zometeen #knallen@deTour. Het was alsof er grote beroemdheden voorbijkwamen, mensen renden mee en maakten foto’s en riepen namen.

 

De Nederlandse fietsers, jong, gebruind, hun shirtje nog half opengeritst, kwamen vanachter het zwarte gordijntje tevoorschijn.

 

Er hing iets spannends in de lucht. Ik werd langzaam nieuwsgierig en begon vragen te stellen. Het kon me niet schelen dat ze dom waren. Ik wenste dat mijn moeder er was, zij had het geweldig gevonden, ze had me alle namen kunnen noemen en me alle ins en outs van de Tour kunnen vertellen! Plots begon ik haar interesse voor de Tour een beetje te begrijpen. Hoe romantisch ook, zo samen voor dat radiootje, bedacht ik me.

 

De Nederlandse fietsers, jong, gebruind met gespierde en hier en daar geschaafde benen, hun shirtje nog half opengeritst, borsthaar zichtbaar, kwamen vanachter het zwarte gordijntje tevoorschijn. De show ging eindelijk beginnen: het infietsen. Ik betwijfelde of dit de meest ideale manier en plek was voor de warming-up, zo ‘en plein publique’. Richting de start begon het ook bij mij te kriebelen, ik was aardig opgewarmd, benieuwd naar wat er ging komen. Er was steeds meer geluid en uiteindelijk het lawaai wat ik verwachtte. Met grote snelle stappen, mijn jurk hoog opgetrokken, volgde ik mijn mannen die niet wisten hoe snel ze er moesten zijn. Blij met ons plekje vooraan bij het hek keken we vol verwachting richting de bocht vanwaar ze ons tegemoet zouden komen fietsen.  En ja hoor, bam! Een kippenvelmomentje. In iets meer dan een seconde waren ze voorbij, dat was waar, maar, ik zag iedereen genieten. Haha, ik was erbij! Le Tour de France!

 

Dankjewel Peter ;)

 

Door Wietske Oostra 

 

Ook een keer gastcolumnist zijn op franska.nl? Mail je column (van maximaal 400 woorden) naar content@franska.nl. Als je column niet geplaatst wordt, ontvang je daar geen bericht over.