De mond gesnoerd
Franska.nl-lezeres Lianne de Ree is deze week onze gastcolumnist!
‘Ze zegt soms helemaal niets, ik heb geen idee hoe het eigenlijk met haar gaat’, klaag ik tegen mijn vriendin over mijn lieve, gevoelige en introverte dochter. Ruim negen jaar geleden kwam ze ter wereld. Mijn mooie, sterke meid. Een makkelijke baby en een makkelijk kind. Een echte ‘nee-fase’ heeft ze nooit gehad (in tegenstelling tot zoonlief die er al 6 jaar in lijkt te zitten) en confrontaties houdt ze niet van.
Het evenbeeld van papa, niet alleen uiterlijk – maar hoe ouder ze wordt – ook steeds meer innerlijk. Voor een extravert persoon zoals ik, die altijd veel woorden nodig heeft om al haar gevoelens oeverloos te analyseren – en nóg eens vanaf de andere kant te beargumenteren, en dáár dan nog eens heel lang, met veel verschillende mensen over te praten – is het eufemistisch gezegd wennen, zo’n stille dochter. Manlief is tevens iemand van weinig woorden. Een rustig, intelligent en serieus persoon. Hij zegt niet veel maar wat ‘ie zegt is raak. Uitgedacht, gefundeerd en geen woord te veel. Ik ben er jaloers op en vind het heerlijk. Zo’n bedachtzame rots die weloverwogen zijn woorden kiest en zich treffend weet uit te drukken.
Maar zo’n zwijgend minirotsje in huis, dat is toch andere koek. Daar wordt deze enthousiaste kwebbelmoeder zenuwachtig van. ‘Ik ben zo bang dat er iets is, en ze dit niet zegt’, uit ik bezorgd aan mijn man. ‘Zou er iets zijn op school?’ ‘Volgens mij gaat het prima met haar, maar wil ze het gewoon erg goed doen op school. Ze is ’s middags moe als ze thuiskomt, en dan wil ze gewoon rust aan d’r koppie. Niets mis mee toch?’ Manlief begrijpt het volkomen. Al dat gepraat de hele dag, al die mensen met hun meningen, al die prikkels. Even de accu opladen, en dan het liefst in stilte.
Ik neem het advies van manlief aan. Probeer haar niet te bombarderen met vragen maar haar gewoon te laten ‘zijn’. In een hoekje met een boekje. Als we ’s middags samen een boterham eten de ruimte niet te vullen met vragen, opmerkingen, grapjes. Gewoon stilte. Gewoon elkaar. Later die week vraagt ze ’s avonds of ik nog eventjes bij haar in bed komt liggen. Ze knuffelt me en begint te kwebbelen, over haar vriendinnetjes, over haar juf. Ik kijk haar aan en glimlach opgelucht. ‘Ik vind het zo gezellig als je tegen me kletst’ zeg ik. Ze kijkt me stralend aan en zegt: ‘en ik vind het zo gezellig als je lekker naast me ligt, niets doet en naar me luistert’.
En daar was de spiegel, geen ontkomen aan. Dochterlief hield hem me voor en ik had eindelijk de moed om er in te kijken. Voor goed luisteren is rust nodig. Aandacht, ruimte en vooral: stilte. Geen vragen, geen analyses, geen conclusies, maar gewoon niets. Een veelzeggende opmerking van mijn dochter snoerde eindelijk mijn praatgrage mond.
Het werd eens tijd.
Lianne de Ree
Ook een keer gastcolumnist zijn op franska.nl? Mail je column (van maximaal 400 woorden) naar content@franska.nl. Als je column niet geplaatst wordt, ontvang je daar geen bericht over.
