Ik lijk wel een varken
M’n fotoalbum van vroeger begint heel lief. Tenminste als je van babyfoto’s houdt. Weliswaar stond mijn mond niet altijd op lachen, want daar moest eerst iets grappigs voor gebeuren, maar toch. Zag er snoezig uit. Nog altijd wel een beetje jaloers trouwens op mensen die van nature een lachend gezicht hebben. Mijn mondhoeken staan altijd een beetje in de neutraal-stand.
Bij de klassenfoto’s begon ik zelf bijschriften te schrijven. Voor als ik de namen zou vergeten. Dat had ik al vroeg in de gaten, dat dat misschien handig was. Toen zette ik er vooral ook nog bij dat die ene links van die en die Franska was. Dat was nou ook weer niet nodig, want daar kom ik nog steeds wel uit, maar wel grappig.
Verder bladerend kom je foto’s tegen uit m’n tienertijd en daar is er eentje bij, die ik absoluut vreselijk vond. Daar staat dan ook bij: ‘Hier lijk ik wel een varken’. Ik weet nog dat ik dat jarenlang gevonden heb. Gruwde van die foto. Wel apart dat ik hem dan toch meende te moeten bewaren. Een ander zou zoiets misschien laten verdwijnen.
Achteraf heb ik er veel van geleerd. Want als ik die foto nu zie, zie ik iets heel anders dan ik toen zag. Zo erg was-ie helemaal niet. Wat nou varken? Daardoor heb ik geleerd dat je niet al te veel moet sikkeneuren over ‘mindere’ foto’s van jezelf. Niet weggooien. Gewoon een paar jaar niet kijken, misschien zelfs een jaar of tien.
Als je later, door die tien-jaar-ouder- en-wijzer-ogen kijkt, zie je ineens iets heel anders. Dan zou je misschien zelfs willen dat je er nu nog steeds zo uitziet. Ik realiseerde me dit ineens weer dankzij een reactie van lezeres Lucy laatst op de Facebook-pagina van Franska.nl. Dank je wel voor de reminder Lucy!
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
