Waar maak jij je zorgen over?
Elke generatie z’n eigen zorgen. Kwam toevallig ter sprake deze week, toen ik op de redactie hoorde, dat een van ons zich best zorgen maakte om een soort belastingtoeslag waar ik nog nooit van gehoord had. Daardoor bedacht ik me, dat zorgen dus eigenlijk generatiegebonden zijn. Een mini-onderzoekje om me heen, naar waar generaties zich zorgen over maken, leek me weleens verhelderend.
Dus ik vroeg iemand van 19 waar zij zich het meeste zorgen over maakt en iemand van 23 en iemand van 31, van 44 en van halverwege de 50, eind 60, van 70… En waar ik me zelf zorgen over maak hoef ik niemand te vragen natuurlijk ;-) De meesten willen er best met hun naam bij. Anderen liever niet. Dus dan maar allemaal anoniem.
Alle generatie-zorgen op een rijtje
Een meisje van 10:
Maakt zich zorgen om haar huiswerk.
Of ze wel goed genoeg presteert in groep zeven.
Oma is al oud, wanneer overlijd ze dan?
En ze heeft angst om papa te verliezen.
Een vrouw (of heet het meisje?) van 19:
Ik maak me echt zorgen of ik ooit nog ‘de ware’ zal tegenkomen. Ik heb hem nog steeds niet ontmoet. Heb echt wel vriendjes, maar ik weet dan eigenlijk meteen al dat het tijdelijk is. Er is dus niemand die echt bij me past en voor altijd is. Straks blijf ik altijd alleen.
Vrouw van 23:
Belastingen
Mijn vriend die in Londen woont – wanneer gaan we weer een keer in hetzelfde land wonen? Kunnen we dit nog wel veel langer volhouden?
Ik heb vaak rode plekjes op mijn gezicht en wangen – zijn ze heel duidelijk? Letten mensen erop? Hoe krijg ik ze weg?
Wanneer ik weer kan gaan reizen/waar het geld vandaan komt om dit weer eens te doen
Heb ik genoeg geld voor mijn shopping spree met vriendinnen dit weekend?
Ga ik wel vaak genoeg bij familie op bezoek?
Mijn telefoon is kapot – waar kan ik z.s.m. een betaalbare telefoon vinden met een betaalbaar contract?
Vrouw van 31:
Te weinig tijd voor mijn familie en vrienden. Mijn oma belde gisteren vijf keer voor mijn verjaardag, maar ik had geen tijd om op te nemen. En als ze dan heel lief vraagt wanneer ik weer snert kom eten vind ik mezelf de slechtste kleindochter op aard.
De zorgtoeslag die ik ineens terug moet betalen, omdat ik van studeren naar werken ging en die ik vergeten ben stop te zetten. De Belastingdienst weet je altijd te vinden, maar geeft je nu gewoon lekker geen heads up waardoor je twee jaar later ineens in de penarie (shit dus eigenlijk) zit.
Iedereen vindt dat je rond die dertigste kinderen moet of op z’n minst trouwen en een huis regelen. Heb ik allemaal niet, is dat normaal?
De sociale-media-druk, want ik werk eigenlijk vooral en op vrijdagavond stort ik neer op de bank. Is helemaal niet spannend en iedereen om me heen gaat op wereldreis, doet aan bungeejumpen en eet exotische dingen. Mijn luxe-zorg.
Vrouw van 44:
Ik maak me nooit veel zorgen, want ik leef met de dag. Ben nooit met ‘over 10 jaar’ bezig.
Maar als ik me ergens zorgen over maak, dan is het dat ik bang ben dat er iets gebeurt met m’n kinderen. Ik bedoel, dat er bijvoorbeeld ineens een telefoontje komt dat er iets met je kind is gebeurd.
Of dat ik zelf of iemand in de familie ziek wordt. M’n moeder is heel jong overleden aan kanker en dan blijf je toch bang dat dat jou ook kan overkomen. Maak ik me dus zorgen dat ik m’n kinderen achter moet laten.
Vrouw van 46:
Probeer me zo min mogelijk zorgen te maken, omdat ik ben opgevoed met de spreuk ‘de mens lijdt het meest van het lijden dat-ie vreest.’
Ik ben (nog?) in de gelukkige omstandigheid dat ik me geen zorgen hoef te maken over geld, gezondheid en geluk.
Maar áls ik me zorgen maak, dan gaat het over m’n zoon die op een net iets te grote fiets met een net iets te zware rugzak door het drukke verkeer naar school moet fietsen…
Vrouw van 54:
Hoe lang moet ik nog wel niet werken? Ben ik niet nú al te oud? Gaan ze het straks niet aan me merken dat ik niet meer zo goed mee kan komen? Krijg ik last van de overgang? Of gaat het aan mij voorbij? Please… Als m’n moeder en vader maar niets krijgen, want daar heb ik helemaal geen tijd voor… En ergens anders kunnen ze intussen niet meer terecht. En de kinderen ‘hangen’ toch ook nog best erg aan me. Hoe had ik dit ooit allemaal voor me gezien vroeger? Hoe kom ik hier tussenuit?
Vrouw van 69:
1. Met stip. Dat er iets ergs gebeurt met mijn kinderen. Als ze op vakantie gaan naar enge landen doe ik het in mijn broek.
2. Doodsbang voor ruzietjes in het gezin. Liefst strijk ik alles glad.
3. Eng om alleen thuis te zijn en rare geluiden te horen.
4. Als man niet laat weten dat hij later thuis zal zijn. Dan bel ik de ziekenhuizen en politie al.
5. Paniek als ik mijn sieradenkistje kwijt ben. Had je ze maar niet. Had ik ook geen zorgen.
En ik? (zei de gek) Waar maak ik me druk om op m’n 62ste?
Ik maak me best veel zorgen om de gezondheid van de mensen die heel dicht bij me staan. Bang om ze te moeten missen. En zorgen of ik wel genoeg tijd voor ze neem, voor juist díé mensen.
En of er wel iemand of iets is, dat straks nog voor me zorgt. De ene na de andere voorziening wordt wegbezuinigd. Had ik daar m’n hele leven dus al voor moeten sparen? Of moet ik straks m’n huis verkopen om goede zorg te kunnen betalen? Lijkt me echt vreselijk.
Vrouw van 70:
Ik ben niet zo zorgelijk aangelegd. Alles loopt hier op rolletjes. Best gelukkig dus eigenlijk. Alles gaat goed met de kinderen. Er is maar een ding waar ik me zorgen over maak en dat is dat ik dement zou kunnen worden. Mijn moeder kreeg dat ook. Ik hoop alleen maar dat er dan een heel goed pilletje tegen dementie is uitgevonden. Of een pilletje om dood te gaan. Oh nee, dat is er al.
Vrouw van 78:
Ik moet nu toch echt m’n huis zo ver mogelijk leeg zien te ruimen, anders zitten m’n kinderen straks met al die spullen. Wil ik ze niet mee belasten. En ik wil trouwens ook niet dat ze alles onder ogen krijgen.
Vrouw van 86:
Ik zie m’n kinderen intussen oud worden. Als ik ze maar niet ‘overleef’ Dat wil ik niet meemaken, m’n kinderen dood zien gaan. Ik wil er als eerste tussenuit. Zo hoort dat te gaan.
Als ik ze maar niet te veel tot last ben, ze hebben het zo druk met hun eigen werk en leven. Kon ik nog maar wat ik tien jaar geleden kon, dan hadden ze niet zo’n zorg om me.
Iedereen om me heen gaat dood. Er gaan dagen voorbij dat ik niet eens m’n eigen stem hoor. Straks spreek ik alleen nog maar de bakker en de huisarts.
Conclusie?
We weten dus een leven lang opnieuw andere zorgen te verzinnen. Zorgeloos zijn duurt misschien maar heel erg kort. Tot je derde levensjaar? Best jammer eigenlijk hè?
Binnenkort ook iedereen maar eens vragen waar-ie blij van wordt. Misschien is dat ook een generatie-dingetje. En worden we sowieso vrolijker van, denk ik.
XF
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
