Mama! Help!
Met bonkend hart sta ik als aan de grond genageld. Keihard teruggerend naar het hek en daar snel overheen geklommen. ‘Rennen!’ Riep ik. ‘Wegwezen hier!’
We waren echt niet op verboden gebied ofzo. We hadden ook niet over het hek hoeven klimmen. Het ging gewoon heel makkelijk open en dicht, maar daar had ik even de tijd niet voor. Aan de andere kant van het hek m’n telefoon uit m’n tas gegrabbeld. Liep toen nog niet zo vastgekleefd aan dit ding als nu. Hoezo niet? Gewoon… omdat je er toen nog geen foto’s mee kon maken.
Ik moest echt even m’n moeder bellen. Zo bang was ik. En 50. Ja serieus.
We waren ergens in de Bourgogne. In een prachthotel. Aanradertje: Le Hameau de Barbaron. Niet bepaald goedkoop, maar prachtig. Midden in een prachtig natuurgebied waar je leuk kunt wandelen. Als je maar wel de hekken achter je dicht doet. Want er zit wild. Zal wel. Je ziet altijd overal van die waarschuwingsborden staan met herten erop. Zelden een hert in beeld. Toch?
Juist ja. Wild. En daar stonden we dus ineens oog in oog mee. Met een loeigroot everzwijn met een trits jonkies erachteraan. Rende voor onze snufferd langs de bossen in. Ik had er nog nooit eentje in levenden lijve gezien.
En hoezo m’n moeder bellen dan? Omdat zij er verstand van had. Opgegroeid in de bossen. En altijd stoere verhalen verteld over wilde zwijnen. Tsjoe! Ik had nooit gedacht dat ze zo groot waren…
M’n moeder zei: ‘Ze zijn niet echt gevaarlijk hoor.’ Ooooh! Ik wilde al teruglopen. Hekje door en gezellig verder aan de wandel. Moeder ging verder: ‘Alleen als ze jonkies hebben.’ Kijk. Zie je wel. Niet voor niks keihard teruggerend dus.
Dan maar met de auto naar het dichtstbijzijnde dorp. Café de Sport en een kir. Bakje pinda’s erbij. Stuk veiliger. Even de bibberende benen wegwerken.
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
