Even over dat foto’s maken hè
Caroline: Ik maak me er ook schuldig aan, maar denk af en toe wel: waar zijn we met z’n allen mee bezig? Dat zou anders moeten.
‘Kijk, nog een dolfijn!’ Opgewonden, zelfs wel een beetje gestrest, vielen we met onze iPhones over elkaar heen op de boot. In een poging om zoveel mogelijk foto’s te maken als ze even boven water waren. Het resultaat? Wat grijze vlekken die uit grijs water sprongen. Niks om in te lijsten. Niks aan eigenlijk. De werkelijkheid? Schitterend schouwspel onder een hemelsblauwe lucht. Maar daar waren we dus niet mee bezig. Nee, we wilden het vastleggen. Voor later. Dat besefte ik ineens toen ik mijn mobieltje even losliet en gewoon eens naar ze keek. Kijken. Gewoon rustig ergens naar kijken. Hoe vaak doen we dat nog?
Zagen ze die oude schakende mannetjes onder die boom wel?
Of met collega’s op een wondermooi eiland. Als een stel Japanners die Europa in vijf dagen doen ging een handvol bloggers en vloggers daar tekeer, mobieltje of professioneler materiaal in de aanslag. Sprakeloos stond ik erbij en keek ernaar, wat deden ze nou precies? Eerst alles fotograferen en dan aan de hand van het programma terugkijken wat ze precies gedaan hebben. Verdere informatie googelen ze er wel bij, zoiets. Zonde. Vind ik dan hè? Zagen ze die oude schakende mannetjes onder die boom wel? Voelden ze de sfeer wel? Met je ogen registreren wat je ziet in plaats van later zien wat je geregistreerd hebt.
En vorige week, bij The Stones. Puik plekje hadden we. Goed zicht. Tot ze opkwamen. Toen gingen alle handjes mét mobieltjes de lucht in. Ik zag helemaal geen ruk meer. Duurde best een poosje. En waarom? Die foto’s zijn sowieso niet goed, in zo’n donkere zaal met op het podium allerlei felle lichtflitsen. En die filmpjes, ga je die dan echt nog vaak bekijken? En geniet je daar dan net zo van als live van het concert? Geloof je het zelf? Waarom kijken we niet gewoon naar die helden van in de zeventig? Gewoon kijken én luisteren? En dansen in dit geval.
Weeïge opmerking dit, maar waarom zijn we niet wat meer ‘in het moment’? Zijn herinneringen niet veel scherper als je ze niet de hele tijd probeert vast te leggen? Waarom denken we dat nagenieten alleen maar kan aan de hand van plaatjes en filmpjes? Dat vraag ik me dus steeds vaker af.
PS: En dan heb ik het nog niet eens over al die foto’s van iedere hap die we nemen op Instagram…
Journalist Caroline Griep doet iedere dag weer een poging tot opgeruimd leven. Daar schrijft ze over. En over alles wat er verder bij komt kijken om haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder, vrouw van 50+ en herstellend borstkankerpatiënt op de rails te houden.
Fotografie portret: Dingena Mol, haar & make-up: Astrid Timmer
