‘Flo gaat niet meer bij papa en mama in Haarlem wonen’
En dan is vier november ineens een dag die ik het liefst zo snel mogelijk wil vergeten.
In data en tijdstippen onthouden ben ik niet zo goed. Mijn schoonzusje gaf me ooit een verjaardagskalender voor kerst. Hun eigen verjaardagen had ze er vast opgeschreven en zelfs met dit geheime wapen lukt het me nog om over hun geboortedagen te struikelen. Toch zijn er momenten die ik op de dag en de minuut onthoud. Dertien september 12:00 uur bijvoorbeeld. De dag waarop we Flo ‘overdroegen’ naar een rustiger plek. 22:12 uur, op diezelfde dag, staat ook in mijn geheugen geëtst. Op dat moment kreeg ik een appje van Charlotte, een van de begeleiders van de afdeling waar Flo verbleef. ‘Goedenavond. Flo slaapt’, stond er te lezen. Ik geloof dat ik toen pas echt kon uitademen. Charlotte had anderhalf uur naast haar gezeten; kriebelen tussen haar haartjes en een meditatiemuziekje op Spotify hadden, uiteindelijk, hun werk gedaan. Er volgden meer geruststellende berichtjes. Soms zelfs een foto van ons slapende kind. Het ronde rechterwangetje van ons meisje tegen haar Minnie Mouse-kussen geplakt. Als je snel keek, leek het of Minnies oren aan het haar van Flo vastzaten. Het is dat ik zoveel dankbaarheid voelde, anders was ik een beetje jaloers op Charlotte geweest. Ik wilde ook zo vaak bij mijn kind zijn. Ik wilde degene zijn die haar in slaap kriebelde.
Vier november is een ander ijkpunt in mijn leven. Op die dag verhuisde Flo naar haar echte plek. Niet meer tijdelijk, maar voor lang. Ik app Charlotte een foto van alle spulletjes die mijn geliefde vast naar Flo’s nieuwe huis gaat brengen. Een roze oase is het, met veel zachte knuffels, dekentjes, poefjes en mooie nieuwe lampen. Iets later plopt er weer een appje binnen. Foto’s van Flo. En de vraag hoe het met me gaat. Of ik er klaar voor ben. Dat ik een beetje zenuwachtig ben, begrijpt ze. Ze wacht op me met de gepakte koffers van Flo. Samen zullen we haar naar haar nieuwe huisje brengen waar papa in een vers ingericht kamertje op haar wacht. Het verhuisboekje dat ze maakte om Flo voor te bereiden op de overtocht heeft ze in haar hand. Logeren is klaar, staat er. Ik kan de zin ‘Flo gaat niet meer bij papa en mama in Haarlem wonen’ alleen lezen door een scherm van tranen. Daarna heeft Charlotte plaatjes geplakt van het nieuwe huis. Hoe mooi de woonkamer is en dat er trampolines zijn. En o ja, vanavond mag ze kiezen wat er gegeten wordt.
In de auto is Flo Flo. De snoepjes die Charlotte heeft meegenomen voor onderweg zijn in een zucht verdwenen. De Spin Sebastiaan wordt vier keer gezongen en er wordt regelmatig zacht over mijn arm geaaid.
Als we er zijn, gaat het best redelijk. Oké, de aanblik van drie houten letters F L O die mijn liefde heeft gekocht en netjes op haar bureautje heeft gezet, maken het me even moeilijk, maar verder lukt het me aardig om opgewekt te doen, de nieuwe begeleiders de hand te schudden en de medebewoners (allemaal leuke jongens) te ontmoeten. Na een uurtje lijkt het een goed moment om te gaan. Een kus, nog een knuffel. Zwaaien voor het raam. En dan is vier november ineens een dag die ik het liefst zo snel mogelijk wil vergeten.
Door: May-Britt Mobach
