Franska.nl

Fieke had nooit argwaan gehad als haar man er weer eens niet was

‘Toen de beerput openging geloofde bijna niemand dat ik dit echt niet had geweten.’

 

‘Toen de beerput openging, geloofde bijna niemand dat ik dit echt niet had geweten. Toch was dat de waarheid. Ik had er niets achter gezocht dat hij zo vaak later was, een nacht van huis moest voor zijn werk of een paar dagen in het buitenland verbleef voor een congres. Het zat blijkbaar niet in mijn aard om hem te wantrouwen, anders had ik me op zijn minst ooit afgevraagd waarom hij zich zo liet claimen door het bedrijf waar hij werkte. Maar dat had ik niet.

Die dag dat ik hem daar zag lopen met een vrouw en een kind, had ik notabene niet eens argwaan. Hij verraadde zichzelf door te gaan stamelen, een rood hoofd te krijgen en me niet aan de vrouw naast hem voor te stellen. ‘Huh,’ zei ik op een gegeven moment. Het moet onwaarschijnlijk schaapachtig geklonken hebben. Net zo schaapachtig als ik me voelde. Toen had ik mijn hand naar de vrouw uitgestoken. ‘Hi! Ik ben zijn vrouw.’ Ja inderdaad, dat wist ze. Het had nog heel even geduurd voordat het kind de genadeklap uitdeelde: ‘Papa wie is dat?’ Dat was het moment dat mijn wereld in één rake klap aan diggelen werd geslagen en mijn leven nooit meer hetzelfde zou worden. Ik moet wel heel onheilspellend gekeken hebben want het kind zette het acuut op een oorverdovend krijsen. Toen ik dacht dat ik weer kon bewegen, draaide ik me om en begon ik te rennen. Het was later één groot zwart gat hoe ik in mijn auto terecht was gekomen of mijn huis had gevonden, want ik was in shock en dat zou ik wel even blijven ook.

De uren, dagen, weken erna beleefde ik in een roes. Mijn moeder moest komen om voor me te zorgen. Mijn kinderen waren totaal van slag. Niemand kon meer eten of slapen. School werd afgemeld, werk werd afgezegd. Voordat ik boosheid kon voelen waren we bijna een maand verder. Het verdriet en de rouw kwamen pas na een goed half jaar.

Ik zwoor dat ik mijn man nooit van mijn leven meer wilde zien. Ik verbood hem nog ooit één stap over onze drempel te zetten of onze kinderen met één vinger aan te raken. Maar een jaar nadat hij was ontmaskerd zei mijn moeder tegen me dat dit zo niet kon blijven. Hij was nou eenmaal de vader van mijn kinderen en daar zou niets en niemand verandering in kunnen brengen. Toen hij ook door zijn andere gezin eruit gebonjourd was en zielig zat te doen in een gehuurde studio met een bankje van Ikea en een eenpersoonsbed, heb ik voor het eerst met hem afgesproken.

Ik hoopte op een verklaring, op iets waardoor ik een beetje kon begrijpen hoe het zo ver had kunnen komen. Die bleef uit. Als ik niet uitkeek zou hij nog het slachtoffer gaan uithangen ook. Ik had me blijkbaar heel erg in de man vergist en ook die realisatie kostte tijd om een plek te geven. Ik weet niet of ik hem de moeite waard vind om boos op te blijven. Als ik alweer eens boos word, dan is het op mezelf en dat ik zo ontzettend stom was om niets in de gaten te hebben.’

Fieke’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.