Franska.nl

Tim dacht: ‘Is dit alles?’ en liet zijn gezin voor een halfjaar achter. 

Nou kan ik me daar als partner en ouder heus wel iets bij voorstellen, want ik heb dat zelf ook weleens gedacht. Maar het echt gaan doen, dat was toch weer iets anders. 

En ik heb een man die er ook een keer per jaar even alleen op uit wil, dus geheel onbekend is mij dit niet. Maar een half jaar kan hij mooi op zijn buik schrijven! Hij heeft zelf gekozen voor een gezin, denk ik dan. En het doet me bovendien een beetje denken aan van Kooten en de Bie: Zoek jezelf broeders. Ken je dat nog? Dat was toen een parodie op al die moeders die ineens dringend op zoek moesten naar zichzelf. 

Dat hadden mannen toch niet nodig, vond men toen. 

Maar nu dus wel! 

En mannen zijn natuurlijk ook veel meer betrokken bij het gezin dan vroeger. Dus misschien komt het daar wel door. Hoe meer betrokken je bent, hoe meer de behoefte zich aandient om er ook even uit te mogen stappen. 

Ik heb zelf ook weleens gedacht: ik zou best graag een half jaartje op mezelf willen wonen. Even weg van alle zorg en gezeur. Maar ja… bij ons kon dat niet. Een weekendje weg met vriendinnen, daar hield het wel een beetje mee op. En verder ging je maar op een cursus of zo. Dan was je ook elke week een avondje weg. 

Of zou het juist komen door al die cursussen? Door al dat inzicht dat wij moeders (lang geleden) ook door middel van cursussen kregen? Van die cursussen waar mannen toen nog vreselijk om moesten lachen, maar die ze nu zelf ook willen volgen!

Eén op de drie zorguren, en veertig procent van het huishouden, komt tegenwoordig op het conto van de man, zo lees ik. En daar word je natuurlijk best een beetje moe van, dus daar wil je ook heel graag eens over praten met lotgenoten. Ja, nee, écht! Dat begrijpen vrouwen best. 

‘Met kameraden spreek je makkelijker over voetbal dan over kinderen,’ bekennen de mannen rondom het vadervuur, ‘maar hier stel ik me open. Ja, niet meteen hoor! Want in de eerste sessie gaat het nog niet over jou als vader, maar over jou als persoon.’

En ik moet dan toch stiekem lachen, omdat me dat doet denken aan de cursussen die onze moeders vroeger volgden. Weet je nog? In de tijd van Dolle Mina? Nog even en de heren gaan ook nog met ontbloot bovenlijf over straat. 

Hmm… Ik kijk er al naar uit! 

Maar de erkenning van de man als man (én als vader) is goed. Daarmee voorkom je hopelijk dat zij (net als hun eigen vaders) pas op hun sterfbed “sorry” kunnen zeggen omdat ze er nooit waren, zo lees ik. 

En op zo’n cursus wordt heus niet vergeten dat het hier om echte “kerels” gaat, want aan het eind van de cursus sluiten ze gewoon – gearmd in een kring rondom het dovende vuur – af door een oerkreet uit te stoten. 

Bovendien wordt er gewoon eerlijk toegegeven dat sommige mannen zijn teruggekomen van het idee dat ze huisman wilden worden. ‘Op mijn werk kom ik een beetje bij’, bekent zelfs één van hen. 

En daar kan Tim dus nog wat van leren!