Even over voice messages
En mijn haat-liefdeverhouding ermee.
Het is al jaren een uitkomst op WhatsApp: de voice message. Ik ken mensen die echt alleen maar via voice message communiceren (hallo Fred van Leer) en ik begrijp het voordeel. Het gaat snel en je kunt iets inspreken terwijl je door de supermarkt loopt. Het is vlug en je kunt een vocale nuance aanbrengen die in een tekstbericht nog wel eens uitblijft. Echt. Ikzelf gebruik de voice message ook graag.
Maaar…
Er zijn ook nadelen. En dat zijn er veel. Ten eerste zijn ze bijna altijd te lang. Ik had er laatst een van, I kid you not, acht minuten. Acht. Dat is gewoon misdadig. In dit geval was het goddank van een heel interessant persoon (en zette ik ‘m stiekem op standje 2 afspelen), maar over het algemeen mag een voice message gewoon niet langer zijn dan een minuut. Dit is ook een enorme note to self, want ik klets zo ook mijn tijd vol.
Verder is afluisteren een ding. Je kan een voicebericht niet aan je oor afluisteren (althans, mij lukt dat niet) en je wilt wel alleen zijn als je luistert. Voor hetzelfde geld spreekt iemand vertrouwelijke zaken bij je in en deel je dat onbedoeld met de mensen die om je heen zitten. Dat maakt het dus alweer lastig.
Bovendien kun je niet makkelijk iets opzoeken zoals bij een ander geschreven bericht.
Ik vind voiceberichten versturen dus heel fijn, maar ontvangen… Dat heb ik dan weer liever een geschreven variant. Maar dat is wel heel egoïstisch, hè?
Zullen we er maar gewoon mee stoppen?
PS: Deze boodschap geldt niet voor Trijntje, want die zingt zomaar iets bij me in en daar kan ik a: uren naar luisteren en b: daarbij mag iedereen meeluisteren.
Door: May-Britt Mobach
