Even over het seksualiseren van tienerkleding
Het was alsof ik dertien jaar was en de rector in de gang voor het eerst op mijn schouder tikte. Ik was te bloot vond hij, mijn spaghettibandje voldeed niet aan de kledingvoorschriften van de school.
Die moesten breder en nog beter: de mouw hoorde een kapje te hebben. “Het is hier per slot van rekening geen strand”, riep hij me nog na toen ik de school uitliep om me thuis (tien kilometer verderop) om te kleden. Woest, was ik. En woest ben ik weer.
Steeds vaker stellen scholen regels in over kleding van meisjes. Naveltruitjes en hotpants worden bestempeld als onveilig. Ik ben perplex en met mij het kenniscentrum voor seksualiteit Rutgers gelukkig ook. Zij zien het als een gevaarlijke ontwikkeling dat vooral meisjeskleding zo genoemd wordt. Wat het ook is.
Na die eerste keer dat ik naar huis moest maakte ik er mijn hele middelbare schoolcarrière een sport van om tijdens de hittegolf met een naveltruitje of spaghettiband naar school te komen. Het voelde als een overwinning als ik de scherpe blik van conciërges of docenten wist te omzeilen en pas na tweeën mijn vest (zo slim was ik inmiddels wel) uit mijn kluisje moest halen om mezelf te bedekken.
Ik was toen al zo boos omdat ik het een verrukt signaal vond. Waarom moest ík mezelf bedekken? Zo aanstootgevend ging ik helemaal niet gekleed en ook al liep ik in mijn blote kont rond, dan nog. Was ik verantwoordelijk voor de driften van andere tieners op school? Moest hen juist niet geleerd worden dat ik geen lopend seksobject was? En hoe schunnig was het als leraren afgeleid raakten door mijn uiterlijke verschijning? Ik heb het nooit begrepen.
Na de berichten van de afgelopen weken over scholen met kledingvoorschriften was ik weer even terug op mijn middelbare school. Voelde ik weer even dat onrecht als ik stond te bakkeleien met meneer zus of zo over mijn zogenaamde strandkleding. Ondertussen liepen de jongens in tanktop rustig klas in en uit, zonder dat er ook maar íets van gezegd werd. Even voor de duidelijkheid: dit is twintig jaar geleden. Ik vond het toen al achterhaald. Twintig jaar, en we zijn blijkbaar nog geen steek verder.
Rutgers trekt aan de bel, omdat ze het een gevaarlijke ontwikkeling vinden dat meisjes op deze manier de verantwoordelijkheid krijgen voor kleding. Terwijl zij het niet zijn die dit seksualiseren, maar de volwassenen om hen heen. Het enige dat ik wil zeggen is tegen die meisjes: pak die verantwoordelijk vooral niet. Het is nooit jouw schuld als iemand anders iets ziet in jouw kleding. Laten we in godsnaam dragen wat we willen dragen.
Door: Adeline Mans
