Even over BEAU gisteravond
Daar zaten ze gewoon, twee van het ongetwijfeld tienvoudige totaal aan jonge vrouwen, meisjes toen nog, die gedeukt en gehavend uit het The Voice-avontuur zijn gekomen.
Haperend kwamen ze op gang. Heus bereid te willen praten, maar dat deksel van de doofpot… Dat was zwaar. Beau gidste hen door de gifbeker. ‘Je moet je niet schuldig voelen. Hij is een roofdier.’ Hij vroeg hen echter wel om voor de draad te komen met hun verhaal. Want zonder feiten ben je nergens. En dat was eng. Doodeng. Want had ze zelf misschien niet eerder op de rem moeten trappen? Maar zo makkelijk gaat het niet. Het begint onschuldig. Of Jeroen even een foto van haar zou maken, zo op dat grote podium van The Voice. Ze had het thuis trots aan haar moeder laten zien. En toen hij ook nog appte om te vragen of ze veilig was thuisgekomen was iedereen verrukt. Ook haar moeder. Zo’n betrokken en vriendelijke man. En dat in de tv-wereld.
Het bleek slechts het begin. Appjes, grapjes, opmerkingen, met als apotheose de vraag of ze de ‘studio’s’ boven zou willen bekijken. De studio’s waren er natuurlijk niet. Maar handen die bewogen naar plekken waar ze niet hoorden te zijn, die waren er wel. Durf je te praten? Naar de eindredacteur te stappen? De regisseur? Ze miste de veiligheid en bleef in de achtbaan zitten die The Voice heet. ‘Als je in die achtbaan stapt, kun je niets meer doen en beslissen. Het enige dat je kunt doen is gillen.’
Daar zaten ineens twee bijzondere meisjes (ik ken ze nog als kijker) die allebei tien kilo geheimen van zich af probeerden te schudden. Het kleine laagje bescherming knapte en daar waren de tranen. Om zichzelf, om elkaar en vooral om de anderen. Want er waren er nog veel meer, maar niet iedereen durft te praten.
Beau vond dat het ‘ga-je-mee-naar-de-studio’s-incident’ een geval van aanranding was. Maar daar kwam de strenge advocate tussenbeide. Neen, neen, aanranding was juridisch gezien echt iets anders. Dan moest je echt met betere bewijzen komen. Daarna volgde een opsomming van waar je zaak aan moet voldoen wil je iemand echt van aanranding kon betichten. Ik dacht alleen maar: en nu durft niemand meer iets te zeggen. Want waarom zou je een bommetje maken in de beerput als het je niets oplevert behalve een bad vol stront? Goddank vonden wij een reactie op Twitter van Christian Flokstra, die schreef dat grijpen naar borsten/billen of geslachtsdelen feitelijk aanranding is (246 Sr) en strafbaar is en dat daar geen geweld of dwang voor nodig is. Als er een advocate in de zaal is: ik zou het geweldig vinden samen met jou te schrijven hoe je aangifte van aanranding kunt doen en dat stapsgewijs doornemen.
En zoals een van de kandidates zo wijs had bedacht: laat ons alle regendruppels verzamelen en samen een stortbui worden.
Elk verhaal maakt het verschil. En als je het voor jezelf niet durft, denk dan aan je kleine zusje, je nichtje, je buurmeisje. Zij die de volgende kunnen zijn. Jij kunt het stoppen.
Door: May-Britt Mobach
