Even het nieuws doornemen
Wat een week!
Op maandag begon de week nog wel zo rustig en voorspelbaar, tot in detail was tenslotte alles rondom de begrafenis van Queen Elizabeth geregeld. Jammer was wel dat bij de toespraken de nadruk volledig lag op het hiernamaals van de overleden koningin en haar hiervoormaals niet of nauwelijks aan bod kwam. Gelukkig hebben we het laatste seizoen van The Crown om daar duidelijkheid over te geven.
Eigenlijk waren er twee Prinsjesdagen deze week. Maandag, de dag van de begrafenis, was natuurlijk ook de laatste dag van Prins Charles, nu King Charles III.
Opvallend was dat onze koning en koningin, samen met prinses Beatrix, front row seats hadden. Ik zal dat uitleggen. Sigrid Kaag had net gezegd dat wij ‘allemaal een beetje armer zullen worden’, ja ze kan soms dingen heel ongelukkig zeggen, toen bleek dat Willem-Alexander er 450.000 euro per jaar bijkreeg. Die besloot meteen om de duurste kaartjes voor de begrafenis te kopen, vandaar.
En toen onze eigen Prinsjesdag. Zullen we in ieder geval ophouden met al die kritiek op Amalia? Ze zag er goed uit, gedroeg zich keurig als een achttienjarig meisje dat – waarschijnlijk – later koningin wordt. Natuurlijk is het koningshuis volkomen achterhaald, maar zolang wij gezegend zijn met vorsten als Willem-Alexander en in de toekomst Amalia, ga ik daar in ieder geval niet de barricaden voor op.
En toen kwam woensdag. Op de Russische tv werd de ochtendgymnastiek ruw onderbroken voor een toespraak van Poetin. Wat hij zei als reden voor de mobilisatie moet je eigenlijk allemaal 180 graden omdraaien. Nee, hij werd niet gedwongen door zijn adviseurs, maar dwong diezelfde adviseurs hem te steunen; nee, niet het Westen is Rusland binnengevallen, Rusland is Oekraïne binnengevallen.
De conclusie is helaas dat er honderdduizenden mensen extra het leger in moeten, overigens waarschijnlijk drie keer zo veel als Poetin heeft gezegd, bleek later. Op Google werd meteen druk gezocht naar ‘hoe breek ik een arm’ (voor de armen) en ‘hoe ontvlucht ik het Russisch rijk’ (voor de rijken).
Bijzonder was de demonstratie tegen de mobilisatie in Dagestan. Toen legerofficieren probeerden de boze menigte te overtuigen met ‘Wij vragen jullie te vechten voor de toekomst van ons land’, schreeuwde iemand terug: ‘Toekomst? We hebben niet eens een heden.’
Arrestanten bij een andere demonstratie kregen de volgende morgen in de politiecel een oproep voor de oorlog en werden gelijk naar de kazerne vervoerd.
In mijn jeugd bestond de dienstplicht nog. Toen kon er nog niet gegoogeld worden, maar overlegden we onderling over manieren om onder de dienst uit te komen, zoals: hoe word ik plotseling homoseksueel; klopt het dat als ik met een ui onder mijn arm ga slapen, ik niet alleen de hele dag onmenselijk stink maar ook onmenselijk zweet; als ik scheel kijk en stotter, krijg ik dan S5 (geestelijk omgeschikt), etc.
En toen moesten diezelfde dag de Algemene Beschouwingen nog beginnen. Caroline van der Plas liet weer eens zien een merkwaardig inschattingsvermogen te hebben. Zij klaagde dat de eerste spreker, Sophie Hermans namens de VVD, begon met de oorlog in Oekraïne in plaats van onze eigen problemen. Niet alleen weet ik zeker dat de mensen daar in schuilkelders of bezig met opruimen van massagraven hun problemen graag zouden ruilen met die van ons, maar ook ziet zij nog steeds niet in dat die oorlog voor een belangrijk deel de oorzaak is van onze problemen.
Vervolgens vond zij het vreemd dat niet iedereen stond te juichen toen zij gebakjes uitdeelde met een omgekeerde vlag. Trouwens, wij waren afgelopen week in Frankrijk, en daar wapperde zelfs op alle overheidsgebouwen een dwarse blauwwitrode vlag als steun voor onze boeren. Ik vond dat wat overdreven.
En nee, ik wil het niet hebben over die aandachtszieke clown die ervoor zorgde dat het gehele vak K de zaal verliet; elk woord aan hem besteed is er een te veel.
