Het leek deze week stilte na de storm, die storm van The Voice bedoel ik.
Wat bleef nadreunen is de vraag hoe eng mannen met macht zijn, en of dat voor alle mannen geldt. Deze week waren trouwens genoeg enge mannen met macht in het nieuws. Poetin is natuurlijk het prototype daarvan. Hij heeft maar één referentiepunt, en dat is hijzelf. Gaat het economisch slecht in Rusland, is er te veel aandacht voor dissidenten, dan bedenkt hij wel een afleidingsmanoeuvre, deze keer dreigen met oorlog.
Alsof hij bezig is met een spelletje Risk, stuurt hij een enorm leger naar de grens met een ander land en verzint een pakket eisen voor het Westen, waarvan hij weet dat hij daar niet over gaat, en dat het Westen ongetwijfeld ‘Njet’ zal zeggen. Ik denk dat hij ’s avonds zit te genieten van alle aandacht die hij wereldwijd krijgt. Of Poetin zich ook schuldig maakt aan seksueel machtsmisbruik is niet duidelijk. Er waren enkele geruchten, maar de verspreiders daarvan zijn natuurlijk allang vergiftigd.
Boris Johnson, premier van Engeland, vergiftigt zijn tegenstanders niet, maar hij drijft ze wel tot wanhoop. Elke week komt er wel een buitenechtelijk kind of een onwettig feestje naar boven.
In dat opzicht mogen wij onze handen dichtknijpen met Mark Rutte.
Zijn alle machtige mannen engerds, was de vraag. Natuurlijk niet. Kijk naar Barack Obama, acht jaar in het Witte Huis als de machtigste man van de wereld, en nog steeds is er geen enkel schandaal bekend. Integendeel, zowel Barack als zijn vrouw Michelle hebben hun verhaal over de Witte Huis-jaren opgeschreven in mooie boeken, en het beeld dat je bijblijft is dat van twee aardige en fatsoenlijke mensen met hart voor hun gezin (en hun honden).
Misbruik van macht komt ook op kleine schaal met ‘kleine’ machtige mannen voor. Kijk naar Zuid-Limburg en het CDA. Het lijkt alsof alle mannen die ergens hoog in de pikorde stonden, daar financieel van geprofiteerd hebben.
Weet je wie ook een heel enge machtige man is? Infantino, de baas van de FIFA, de wereldvoetbalbond. Vergis je niet in de macht van die grootste sportbond ter wereld en de hoeveelheid geld die daar omgaat. Dat bestuur heeft er bijvoorbeeld voor gestemd dat de volgende wereldkampioenschappen voetbal in Qatar worden gehouden. Hoe bijzonder is dat? Nou, voetbal speelt daar geen rol, er waren nauwelijks stadions en het is er het hele jaar zo bloedheet dat sporten in de buitenlucht levensgevaarlijk is. Maar Qatar is een rijke oliestaat, en dus kregen zij dat toernooi toegewezen. Qatar rijk en blij, de bestuursleden rijk en blij, de rest van de wereld moppert dat je daar niet kan en moet voetballen.
Dus worden er in een hels tempo in een hels klimaat stadions – met airconditioning!, ik verzin het niet – gebouwd door werknemers uit arme Aziatische landen, van wie bij aankomst meteen de paspoorten worden afgepakt. Uit onderzoek blijkt dat er tot nu toe bij de bouw minstens 4500 van die werkslaven zijn omgekomen, door uitdroging, ongelukken, gebrek aan drinken etcetera.
Wat zegt Infantino? Nee hoor, geen 4500, maar 3. Ik vermoed dat hij of zijn vrouw in de schulden zitten.
Als het aantal vrouwen aan de top uiteindelijk echt doorzet, zullen wij ook antwoord krijgen op de prangende vraag: worden vrouwen aan de macht enge vrouwen?
