Nu blijkt dat ver voordat voor Pieter Omtzigt een ‘functie elders’ werd gezocht, hij al door zijn eigen partijleider het gevaar liep ‘gesensibiliseerd’ te worden.
Het excuus van Wopke Hoekstra, dat hij eigenlijk vaccineren bedoelde, maar zich vaker vergist in moeilijke woorden, kwam niet heel geloofwaardig over. Dat was namelijk in een periode dat bijna heel Europa ging beginnen met vaccineren, maar Nederland onder de bezielende leiding van partijgenoot Hugo de Jonge nog een paar maanden moest wachten.
Nu gok ik dat bijna geen enkele lezer het woord ‘sensibiliseren’ kent, Wopke H. ook niet echt. Het is eigenlijk een medische term. Wopke dacht dat hij met het Engelse woord ‘sensible’ (=verstandig) wel een Nederlands werkwoord kon maken. Wat Wopke bedoelde, is eigenlijk wel ernstig. Pieter Omtzigt moest ‘verstandig’ worden, d.w.z. zich aanpassen aan de gewoontes van het kabinet: liegen, niet alles met de Tweede Kamer delen, want wat gaat het die kamerleden aan.
Wel weer onbedoeld geestig was dat Mark Rutte reageerde op al deze ophef met: ‘Er is niets geks gebeurd.’ Hij realiseerde zich niet dat hij hiermee toegaf dat liegen en de waarheid achterhouden voor hem ‘niets geks’ is.
Sigrid Kaag kon zich niet herinneren bij het overleg geweest te zijn. Dat gebrek aan ‘actieve herinnering’ is blijkbaar zeer besmettelijk. Er is gelukkig een vaccin tegen ontwikkeld, het zogenaamde Omtzigt-Leijten-vaccin.
Tot nu toe weigeren de ministers zich daarmee te laten inspuiten.
Ken je trouwens die mop van dat enorme feest in Breda? Inderdaad, dat gaat niet door.
En ze hadden het nog wel zo goed voorbereid. Het feest zou plaatsvinden op een plein vlakbij een groot ziekenhuis, zodat al die mensen die daar in coma liggen lekker mee zouden kunnen dreunen op de bassen van de disco.
Natuurlijk was de horeca in Breda opgetogen bij het bericht dat er een groot feest kwam in hun stad. Die vreugde duurde kort, omdat al snel bleek dat de plaatselijke horeca erbuiten zou worden gehouden.
Het was toch de week van de moeilijke beslissingen.
Deze week zijn de besmettingen gestegen met ruim vijf procent, de druk op de ziekenhuizen is onverminderd hoog, op de ic’s is het hoogste aantal bezette bedden sinds begin dit jaar. Logische conclusie van het kabinet: versoepelen maar.
Er zijn momenten dat ik het gevoel heb de verbinding met de realiteit kwijt te raken. Zo heb ik altijd gedacht dat de primaire levensbehoeftes van de mens eten, drinken en seks waren. Maar dat is dus niet zo, er blijkt één zaak van nog groter levensbelang te zijn.
Bij mij in de buurt ontstond na de persconferentie een spontaan feest; mensen liepen en masse de straat op en stonden elkaar vol ongeloof aan te kijken, velen met tranen in de ogen. Ik hoorde iemand zeggen dat hij niet langer last had van zelfmoordgedachtes, dat het leven hem weer toelachte, hij zoende zomaar zijn buurman met wie hij al jaren ruzie had en die buurman stond erbij te huilen van geluk.
‘Heb je het niet gehoord,’ vroegen iemand aan mij, ‘de terrassen mogen weer open!’
Ik ben daar misschien te nuchter voor – komt ook omdat de café’s en terrassen dicht waren natuurlijk -, maar ik was vooral verbaasd over keuzes als: winkelen mag, maar musea mogen niet open, ook niet op afspraak. En hoe zit het met theaters en bioscopen? De cultuur zit weer in het verdomhoekje.
Dus toch weer een leestip, weer van een jonge vrouwelijke Nederlandse schrijver. Sofie Lakmaker heeft met ‘De geschiedenis van mijn seksualiteit’ een prachtig boek geschreven. Nee, het is geen seksboek, Lakmaar beschrijft op zeer innemende en ook zeer humoristische wijze haar groei naar volwassenheid.
Ik heb genoten.
