Even het nieuws doornemen
Het is moeilijk om in een terugblik op 2023 iets vrolijks te ontdekken. Dat heeft natuurlijk vooral te maken met de twee oorlogen.
Oekraïne vecht moedig door, maar de steun brokkelt behoorlijk af. Er ontstaat hier en in de Verenigde Staten toch een beetje de sfeer van ‘dat van die ellende daar weten wij nu wel, laten we verdergaan met ons leven’.
Dat de Oekraïners dat ook willen maar niet kunnen, wordt dan voor het gemak even terzijde geschoven.
De oorlog gaat de tweede winter in, er is geen enkele hoop op een spoedig einde. Poetin mobiliseert door tot er geen bevolkingsgroep zonder uniform is, Oekraïne probeert man- en vrouwhaftig de Russen buiten de deur en de landsgrenzen te houden.
Rutte heeft ook dit jaar – vaak terecht – veel kritiek gekregen, maar in deze oorlog blijft hij standvastig in zijn overtuiging dat wij Oekraïne moeten helpen.
En toen begon op 7 oktober die andere verschrikkelijke oorlog. Met een ongekend gruwelijke wreedheid richtte een groep Hamasstrijders een slachting aan onder de Israëlische bevolking rondom de Gazastrook.
Natuurlijk sloeg het Israëlische leger hard terug, heel hard. En daarna ging er iets mis. Waar er bij de oorlog tussen Rusland en Oekraïne geen discussie mogelijk is wie de good guys en wie de bad guys zijn, ontaardde diezelfde vraag over deze strijd veel te vaak in schelden en onverdraagzaamheid.
Terwijl het toch zo simpel lijkt.
Die verschrikkelijke slachtpartij op 7 oktober is vanzelfsprekend op geen enkele manier te verantwoorden. Maar ook de vergelding door Israel, waarbij 2 miljoen Palestijnen al maanden van de ene plek naar de andere worden gestuurd, en er nu 20.000 inwoners van Gaza gesneuveld zijn, van wie de helft kinderen, is op geen enkele manier te rechtvaardigen.
Tot nu toe is 1 procent van de Palestijnen in de Gazastrook in deze oorlog gedood, in Nederland zou dat betekenen 175.000 mensen, een niet te bevatten aantal.
En hier laat Rutte zich van zijn slechtste kant zien. Bij elke oproep tot een staakt-het-vuren in de Verenigde Naties stemt Nederland blanco.
In de Nederlandse politiek was het een uiterst roerig jaar. Je zou het bijna vergeten, maar er waren twee landelijke verkiezingen dit jaar. In maart, bij de Provinciale Verkiezingen, werd de BBB, een net opgerichte partij, verreweg de grootste. Die verkiezingen zijn moeilijk te vergelijken met de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november, maar de BBB was in maart waarschijnlijk omgerekend tot zelfs nog meer zetels gekomen dan de PVV nu.
Een half jaar later zijn daar nog maar 7 zetels van over.
Bij de Provinciale Verkiezingen van vier jaar geleden was een andere nieuwe partij de grootste van het land, Forum voor Democratie. Thierry Baudet hield toen zijn befaamde onbegrijpelijke speech over de duif van Minerva. Dat was in ieder geval geen vredesduif.
Nu, vier jaar later is van die Forumpartij weinig meer over. De duif van Minerva is gevlogen. Wij zijn, kortom, een wispelturig volk.
Ik wens alle lezers van Franska veel geluk, voorspoed en plezier in 2024. Ik wens de wereld vooral een einde aan de gruwelijke oorlogen.
