Even het nieuws doornemen
Demonstreren is ‘hot’ op het ogenblik. Het is echter nooit mijn hobby geweest.
In mijn leven heb ik slechts twee keer meegedaan aan een demonstratie. De eerste keer als jonge student; dat leuke meisje wilde tegen de oorlog in Vietnam protesteren (het was 1966). Ik was toen zeker ook tegen die oorlog, maar was eerlijk gezegd nooit de straat opgegaan zonder die externe stimulans.
Het werd overigens een historische demonstratie. De president van de VS mocht geen moordenaar worden genoemd, aangezien hij een bevriend staatshoofd was. Wij liepen dus door Amsterdam moedig ‘Johnson Molenaar’ roepend.
Mijn tweede en laatste demonstratie was tegen de plaatsing van kernwapens in Nederland. Ook die bijeenkomst was historisch vanwege het enorme aantal mensen, namelijk een half miljoen.
Demonstreren is dus nu weer helemaal in. De week begon met de bezetting van de A12 door Extinction Rebellion. Het College voor de Rechten van de Mens moest Nederland er weer eens op wijzen dat ook de overheid zich aan de wet dient te houden en dat vooraf mensen van hun bed lichten, omdat zij van plan zijn een snelweg te gaan blokkeren, echt niet de bedoeling is.
Natuurlijk werd er een vergelijking met de verschillende bezettingen van snelwegen door de boeren gemaakt. In 2019 en in 2022 hebben boeren een snelweg geblokkeerd, beide keren werd er niemand gearresteerd.
En deze week bij de blokkering van de A12? Ter plekke 650 arrestaties en nog ruim 100 achteraf. Dat deze verhoudingen scheef zijn, lijkt mij een understatement.
Deze week verbood de burgemeester van Groningen de boeren met trekkers naar het centrum van de stad te komen. De boeren deden het toch; de dappere burgemeester trad snoeihard op. Hij ging diezelfde avond nog een ‘goed’ gesprek met die stoute boeren voeren.
Wat wel erg attent was van de politie, was dat zij met blikjes cola op weg naar de demonstranten gingen. Ik hoopte dat het cola zero was, omdat ik Extinction Rebellion inschat als liefhebber van gezond voedsel. Teleurgesteld zag ik de politie die blikjes leeggooien, het bleek om de lijm op te lossen waarmee de demonstranten zich hadden vastgeplakt.
In Frankrijk is demonstreren een nationale hobby. Je krijgt soms de indruk dat protesteren op zich daar belangrijker is dan waarover. Zo stond van de week een 15-jarige jongen daar de pers te woord bij de protesten tegen de verhoging van de pensioenleeftijd, voor de meeste beroepen naar maximaal 64! Voor Nederland een paradijselijke, maar helaas onbetaalbare, situatie.
Volgende week verwacht ik enkele zesjarigen die in Parijs gaan demonstreren tegen de drukke werkweek en het lage zakgeld, omdat de meeste ouders geen rekening houden met de huidige inflatie.
Dat Macron nu die – noodzakelijke – verhoging van de pensioenleeftijd aankondigde, kwam omdat hij vorig jaar is herkozen en er dus voorlopig geen verkiezingen zijn.
Aan Rutte kun je heel duidelijk merken wanneer verkiezingen voor de deur staan. Dan roept hij dingen als: ‘Geen cent meer naar de Grieken!’ of: ‘Voor iedere hardwerkende Nederlander 1000 euro!’ Als de uitslag vervolgens bekend is, heeft Rutte daar geen actieve herinnering meer aan.
En je weet helemaal zeker dat er binnenkort verkiezingen zijn als De Telegraaf en Rutte links aanvallen. Ik kan me die angst voor verandering van Rutte wel voorstellen. Het moet een schrikbeeld zijn als een ander al die crises die je zelf hebt veroorzaakt en zo hardnekkig in stand hebt gehouden, zomaar gaat oplossen.
