En het wás zo makkelijk
Afgelopen woensdag zat ik in de auto terug van ‘Koffietijd’ (waar ik toen in zat) richting redactie. Heb je het gemist? Kun je nog het hier nog even bekijken. Onderweg belde ik eerst even m’n zus om te checken of het een beetje om aan te zien was. En of ik niet de hele tijd door iedereen heen zat te kwekken bijvoorbeeld. Sowieso wilde ik even vragen of ze het eigenlijk wel gezien had. Nou, dat was nog best een dingetje, bleek. Want ze moest eerst de tv aangezet zien te krijgen.
En ineens begreep ik, dat ik gelukkig niet de enige ben, die daar mee worstelt. Het is natuurlijk zo’n totaal onbelangrijk onzin-probleem dat je het er nooit met iemand over hebt. Want kom, je hebt wel iets belangrijkers te bespreken als je elkaar aan de lijn hebt. Maar het blijkt dus ‘een ding’ te zijn. Niet alleen bij mij. Iets wat vroeger zo ongeveer het makkelijkste van de wereld was, de tv aanzetten, is met alle moderne gemakken verworden tot een soort hogere wiskunde.
Ik worstel thuis met een stuk of zes afstandsbedieningen. Die je volgens zeggen heel makkelijk door eentje kunt vervangen. Tuurlijk. Heel makkelijk. Zal best. Ik geloof er niks van, maar dat ga ik echt niet hardop zeggen. Er zijn dingen waarvan ik 100% zeker weet dat ze een stuk makkelijker zijn, maar ik ga er echt geen discussie over aan. Kijk wel uit. Want laten we nou even heel eerlijk wezen. Het wás makkelijk. WAS.
Voor de mensen die het nooit meegemaakt hebben even een uitlegje: de tv zette je vroeger aan door op een knop te drukken. Je liep naar het toestel, drukte op die knop en áán was-ie. Uit ging op precies dezelfde manier. Zelfde knop. Serieus. Andere zender? Niks aan de hand, zaten ook knoppen voor. En als-ie het niet deed, als er bijvoorbeeld geen beeld kwam, of alleen maar zo’n soort regenbui, (dat heette toen storing), dan gaf je er gewoon een klap op en dan deed-ie het weer. Wat wil je nog meer?
Of heb jij om een afstandsbediening gevraagd soms aan de tv-designers? Ik niet. Hoezo is alles makkelijker met een afstandsbediening? Of wat zeg ik? Met een stuk of tig van die dingen. Ooit deed je de tv een tiende seconde voor het begin van een programma aan en hop, je kon kijken. Nu moet je er minstens tien minuten voor uittrekken om daar te belanden waar je wilt. Als je geluk hebt en het haalt binnen die tien minuten.
En ooit had je ook nog je loopje. Heen en weer naar het kijkkastje. Had je meteen je beweging gehad. En tussendoor snel rennen naar de wc, om niets te missen. Ook goed voor de conditie. Nu zet je ’m even stil. En het programma wacht wel op je. Mits je de goeie bediening weet te vinden. Oh ja. Kijkkastje… leuk woord was dat eigenlijk. Intussen is er waarschijnlijk geen mens meer onder de dertig die begrijpt waarom het door ons soms nog zo genoemd wordt. Want het ding heeft in de verste verte niets meer weg van een kastje. Al kan ik daar niet mee zitten ;-)
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
