40 jaar geleden dat ik heimwee had. Helemaal niet zo ‘mijn ding’, zal ik maar zeggen. Als ik ergens ben, wil ik er meestal binnen de kortste keren blijven wonen. Of toch tenminste een paar maanden blijven.
Nu even niet, ik wil terug, al is het maar even…
Ben namelijk hopeloos verliefd. Jaja, die dingen gebeuren. Bij mij begon het twee juli. Zomaar ineens. Onze lieve kleine kat Missi heeft drie kleintjes ter wereld gebracht. Ik was vroedvrouw, want de aanstaande moeder maakte overduidelijk kenbaar, dat ze graag had dat ik in de buurt bleef. Ze was maar steeds aan het mauwen, doet ze normaal nooit. Hooguit een kort mauwtje als ik ‘s ochtends wegga en ‘tot vanavond’ zeg. Soort antwoord eigenlijk.
Nu hield het mauwen niet op. Dus dan maar naast het mandje zitten, dat ik er speciaal voor neergezet had en waar ze ook vanzelf in ging zitten om aan de slag te gaan. We begrijpen elkaar, Missi en ik. Maar wat een toestand zeg, zo’n kattenbevalling. Zag er niet uit alsof het heel makkelijk ging. Ik betrapte me erop dat ik gewoon mee zat te persen.
Na drie kleintjes kwam er helaas ook een vierde uit, die dood bleek te zijn. Te lang klem gezeten misschien. Maar die drie. Ach… zooo schattig. M’n zus appte meteen dat we ze Kwik, Kwek en Kwak moesten noemen. Dus zo heten ze nu. Voorlopig.
En nu mis ik ze. Ik wil ze zien. En ik wil ook dat lieve moedertje aaien. Helaas… kan even niet. En ik denk niet, dat er ook maar één reisverzekering is, die zegt: ‘Ach Franska, ga maar even heen en weer terug hoor, om te kijken. Je kat bevalt tenslotte niet elke dag’.
Die lieve kleine bolletjes wol… Ik moet steeds aan ze denken…
