Er is iets aan de hand met hond Jip
We zagen het al eerder, maar we wilden het niet zien.
We kennen hond Jip soms niet meer terug. Alsof we van haar vervreemd zijn geraakt – of zij van ons. Als we haar willen aanhalen trekt ze snel haar kop terug. Buiten in het park blijft ze soms opeens staan en begint ze te trillen en te hijgen zonder dat er een aanleiding is. Als dat gebeurt wil ze maar één ding: terug naar huis en wel nu meteen. Hondjes die ze jarenlang blij tegemoet kwispelde om uitvoerig te begroeten krijgen nu een knauw. Niet zomaar even een grom maar het serieuzere werk dat tegen het bijten aan zit.
Waar we eerst met Jip de Dam over konden stiefelen zonder haar aan te lijnen, is dat opeens geen optie meer. Ze luistert namelijk niet meer zoals ze luisterde. Alsof ze wel hoort dat er tegen haar gesproken wordt maar het niet tot haar doordringt wat er gezegd wordt. Gisteren stond ze midden in de kamer voor zich uit te staren. Het was een wezenloos staren naar de muur die gewoon stond waar die altijd al stond.
Zou het de nasleep van oud en nieuw zijn dat ze de weg kwijt is? Per slot van rekening zijn er best wel wat pilletjes ingegaan om de meest scherpe randjes van haar paniek af te schaven omdat ze er anders zomaar in kan blijven, in haar angst om dat weerzinwekkende geknal. Maar als we heel eerlijk zijn, dan is dit gedrag niet van oud en nieuw maar al van maanden daarvoor. We zagen het heus wel, dat afwijkende gedrag. Maar we wilden het niet zien. Eén keer liet zijn man zich ontvallen dat hij bang was dat we Jip niet meer heel lang zullen hebben. Ik wuifde het weg, zijn angst om haar te verliezen. En dat vele slapen dat ze doet, dat zou vast met de winter te maken hebben en omdat het zo lang donker is. Wij mensen slapen toch ook meer in deze tijd van het jaar?
Van de week belde ik de fokker om eens naar Jips moeder te informeren. ‘Kirby? O die leeft nog hoor. Zo dement als een deur, maar ze is er nog. Ze heeft geen idee meer wie we zijn en geen idee waar ze is. Ze vindt wel iedereen leuk tegenwoordig. Van de eenkennige en zachtaardige hond die bij dit ras hoort, kreeg ze eerst valse trekjes om tot slot in een allemansvriend te veranderen.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
