Er gaat niets boven een knuffel
Nu ik in het buitenland woon vindt het meeste contact met mijn dierbaren plaats via videobellen.
Laat ik vooropstellen dat ik dol ben op deze mogelijkheid. Ik bedoel: wat zijn we toch een stuk vooruitgegaan sinds de luchtpost. Ik herinner me nog de tijd dat ik hopeloos verliefd terugkeerde uit een warm vakantieland waar ik helemaal was gevallen voor de charmes van een heerlijke vakantieliefde. Al huilend zat ik op de achterbank van de Ford Taunus van mijn ouders, ervan overtuigd dat ik de liefde van mijn leven had gevonden en dat het wreed was om ons van elkaar te scheiden.
Een periode brak aan van elkaar liefdesbrieven sturen. Die dunne, blauwe velletjes, die er überhaupt al drie weken over deden voordat ze in het andere land aankwamen. En dan was het natuurlijk op zijn minst nog eens drie weken wachten op een antwoord. Als hij tenminste al opschoot en meteen in de pen klom om zijn liefdesuitingen over mij uit te strooien. Dus op zijn hoogst een keer in de zes weken contact met mijn geliefde. De zoete hunkering van het klapperen van de brievenbus was ongeveer dezelfde spanning als ik de afgelopen weken had nadat ik een oudejaarslot had gekocht en mezelf al verheugde op wat ik met de hoofdprijs ging doen. Uiteraard waren zowel de vakantieliefde als het oudejaarslot hetzelfde lot beschoren: de spanning van mijn eigen voorstelling en afwachting waren vele malen groter dan het daadwerkelijke resultaat.
Maar enfin, het had wel iets, die opgebouwde spanning van alle mogelijkheden. Heel anders dan de ogenblikkelijke twee blauwe vinkjes die je nu krijgt na het versturen van een bericht. En de daarop volgende irritatie (vooral bij mijn kinderen) als er niet meteen een reactie komt. ‘Ma-ham, je hebt het toch gelezen… antwoord eens…’ Alsof ik niks anders te doen heb dan continue WhatsApp-berichtjes te beantwoorden.
En videobellen is dus een heerlijk middel als je in het buitenland woont en je ongegeneerd met je vrienden en familie kunt bellen. Mijn kinderen, die ook verdeeld over Europa wonen, mijn moeder die net weduwe is, en andere geliefden. Toch fijn om elkaar in de ogen te kijken. En sinds de coronapandemie kan ik als psycholoog nu zelfs heel veel behandelingen online doen. Sommige zelfs beter dan live.
Nu ik de afgelopen periode weer veel van mijn dierbaren heb kunnen zien merk ik – zoals ik natuurlijk al wist – hoe belangrijk fysiek contact is. Een heerlijke knuffel, een hand op je arm als je even moet huilen, en als moeder gewoon ook het rudimentaire ruiken van mijn kinderen. Het brengt meteen een rust over me die met beeldbellen niet te evenaren is.
Door: Saskia Geraerts
Na een turbulente periode waar alles wat vaststaand leek op losse schroeven stond nam psychologe Saskia Geraerts van Houten het dappere besluit om naar Mallorca te verhuizen. Hier geeft ze haar leven opnieuw vorm. Af en toe komt ze nog naar Nederland voor werk, onder andere op tv en als spreker.
