Alle mannen hebben er een!
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico-City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique-hotel runt: saai is het zelden!
Ik heb mijn ogen goed de kost gegeven. Dus kan ik eindelijk een doortimmerde analyse van het Mexicaanse volk en hun cultuur bieden. Het blijft natuurlijk linke soep om een oordeel te vellen, waarschijnlijk ga ik onbewust en goedbedoeld enorm generaliseren, bovendien alles beschouwend vanuit het bevoorrechte bestaan dat wij hier leiden, onderwijl de kans lopend afschuwelijk bekritiseerd te worden door een of andere Mexico-deskundige.
Máárrr… het is écht waar: het gros van de Mexicaanse mannen heeft een snor! Ik zie ze in alle hoedanigheden. Dikke strepen van bovenlip tot aan de neus, kleine vlassige, punters, gekrulde, gekamde, borstelige, met brillo-cream, kleine stoppeltjes (gisteren geschoren maar vandaag alweer zichtbaar, dit betreft vaker de vrouwen), gemêleerd met grijstinten, et cetera. Dit kun je gerust op een verjaardag in geuren en kleuren navertellen, je hebt het immers uit de eerste hand van een betrouwbare bron ter plaatse.
Een goede amiga wist ons nieuwe thuisland ook in één zin pakkend te omschrijven: ‘Mexico is het land van de vrouwen zonder taille.’ Mee eens. Ik omschrijf dat zelf als het wiebertjesfiguur: vanaf de bovenbenen loopt het lichaam verder in een ruitvorm, waarop het hoofd is bevestigd. Deze vorm van het vrouwelijk lichaam komt overal ter wereld voor, maar is inderdaad in Mexico alom vertegenwoordigd.
Bij de Mexicaanse variant is daar vaak nog een schepje bovenop gedaan, letterlijk, want een groot aantal mensen lijkt een klap op het hoofd te hebben gehad (met een schepje, schop of moker) waardoor het hele lichaam is ingedikt (ook letterlijk meestal) en is verworden tot een compact vierkantje: de gekantelde ruit.
Plastische chirurgie wordt hier zelfs door de verzekering via je werk vergoed
Dan is er nog een derde categorie: het fabricagemodel. Deze dame beschikt over zelfkennis en onderkent dat ze bij het uitdelen van diverse ledematen achteraan heeft gestaan, ofwel heeft gedacht: mañana. Toen heeft ze bij het krieken van de dag nog snel haar slag moeten slaan bij de left-overs om op de valreep haar hand te kunnen leggen op een stel kleine borsten model theezakje, wijkende oren, een haakneus of dommig dopje, die ze meenam in haar zadeltassen. Dit type vrouw heeft deze vergissing (der natuur, ze geeft zichzelf niet graag de schuld) in haar latere leven alsnog ongedaan gemaakt door de boel op te vullen, weg te snijden, uit te zuigen of anderszins recht te zetten. Plastische chirurgie is hier zo gewoon dat het zelfs in de verzekering via je werk wordt vergoed. Een schande is het evenmin, regelmatig betreden vrouwen én mannen met ingepakte neus hun kantoorpand.
De Mexicaanse man is erg alert. Ruim vijf centimeter boven zijn snor tuurt een paar wellustige ogen de wereld in. Hij ziet, becommentarieert en becomplimenteert alles wat vrouw is.
In de PC Hooft van Mexico-City hanteren de bewakers die voor elke winkel op de stoep staan een soort gefloten morsecode, waarmee ze elkaar waarschuwen als er een bezienswaardigheid langskomt. Ik ontdekte dat per toeval toen ik in de schaduw van een prachtige vrouw liep.
De Mexicaanse vrouw stimuleert dat gelonk door veel aandacht aan haar uiterlijk te besteden. Alle vrouwen hebben een verzorgd kapsel, zijn opgemaakt, hebben hun nagels laten doen en lopen op hakken. De Mexicaanse man beloont dat op zijn beurt door enorm attent te zijn: deuren worden opengehouden, sigaretten aangestoken, paraplu’s aangeboden en ze knikken, groeten en zwaaien dat het een lieve lust is.
Je zou zeggen dat ze elkaar – vanuit concurrentieoogpunt – het licht in de ogen niet gunnen, maar dat is ook hier het domein van de vrouwen. Als mannen elkaar kennen (één ontmoeting volstaat) dan bestaat de begroeting standaard uit een serie stevige hugs en knuffels. Overigens kunnen vrouwen daar ook wat van: ik heb al menig keer nogal stijfjes vastgezeten in een hartelijke omhelzing. Uiteraard ontbreekt bij elke ontmoeting die ene kus op de wang niet. El Señor baant zich ‘s ochtends kussend een weg naar zijn bureau.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
