En het is nog niet voorbij…
Het is vandaag 6 april. De dag waarop heel Nederland hoopte weer op kantoor te zitten, koffie te drinken met een oma die in het verzorgingstehuis woont, waarop de kinderen weer naar school zouden gaan en we gewoon weer even een arm om iemand heen zouden kunnen slaan.
Maar nee, zoals we eigenlijk ook al hadden verwacht hoorden we vorige week dat de maatregelen in ieder geval tot en met 28 april worden verlengd. En dus gaan we vol goede moed stug door. Met het thuiswerken, met het thuis lesgeven en met er thuis het beste van maken.
En dat deed (bijna) heel Nederland gisteren gelukkig. Rutte is overwegend tevreden, las ik. Want bijna iedereen had zich keurig aan de maatregel gehouden. Ondanks dat het een prachtige zonnige en warme lentedag was en we het liefst massaal met z’n allen naar buiten waren getrokken. De natuur in, het bos in, naar het strand of het terras op. Want ja, het vraag best wat aanpassingsvermogen om 24/7 thuis te zitten. Zeker als de buurkinderen aan de ene kant vanaf half acht ‘s ochtends al gillend op de trampoline staan, aan de andere kant van de heg de radio de hele dag aan staat en er een buurman schuin achter eigenhandig een tuinhuis aan het verzagen is. Er is de hele dag door herrie aan alle kanten en de hele buurt zit met dit mooie weer buiten, in eigen tuin of op de stoep.
Natuurmonumenten had vrijdag uit voorzorg nogmaals een oproep gedaan thuis te blijven en de gemeente Zandvoort had voor de zekerheid alle toegangswegen afgezet. Allemaal om ervoor te zorgen dat we over een poosje weer wel met z’n allen het bos in kunnen en naar het strand en proosten op het leven op een overvol terras. En ons niet langer hoeven te ergeren aan de geluiden van alle buurtgenoten.
De zon zal blijven schijnen, de vogels blijven fluiten en de bloemen blijven bloeien. We moeten alleen nog een beetje geduld hebben. En ondertussen proberen te blijven lachen, desnoods met oordoppen in.