Drie jaar over je A Diploma
Het is even wennen voor Elise: die niet-zo-heel-brave nieuwe zwemschool van haar dochter. Waar ouders niet zwijgend de krant lezen, maar kettingrokend alimentatieperikelen met elkaar delen.
Omdat wij onze kinderen een succesvoller leven gunnen dan dat van ons, steken we regelmatig de rivier over die ons scheidt van een beter postcodegebied. Bijvoorbeeld voor zwemles.
Wat was het genieten in het schattige schooltje aan de overkant. Met keurige ouders die zwijgend hun iPad aaiden in de wachtruimte. Soms lachten we tegelijkertijd hardop om dezelfde column in dezelfde krant maar verder was er – op het goedemorgen knikje na – geen interactie. Wel zo rustig. De kindertjes kleedden zich zonder morren aan en huppelden, zich verkneukelend over de hockeywedstrijd die komen ging, opgewekt richting bakfiets of SUV.
De zwemschool had alleen één nadeel. Hij was langzaam. Heel langzaam. Gemiddeld drie jaar over je A-diploma doen-langzaam. Dus kozen we bij mijn jongste voor de zwemschool om de hoek. Waar in het oude schooltje één juf liefdevol en zonder haast zes kindertjes naar de overkant zong – ‘Vóór, rond, sluit góed zo Jan-Willem!’ – dirigeert de juf van Loes met schelle stem een klasje van twaalf. De moeders praten zo mogelijk nog harder, voornamelijk over alimentatieperikelen waarvan ik de clou steeds mis omdat ze dan net naar buiten gaan om te roken.
Op de eerste kijkdag zie ik hoe een jongetje zwemwater in Loes’ gezicht spuugt. Ze begint te huilen. De juf ziet het niet dus spuugt de jongen nog een keer. Loes huilt harder.
’Wat ís er Loes?’ zegt de Juf.
’Hij spuugt me in mijn oog!’
‘Nou Dennis,’ reageert de juf, ‘dat vindt niet iedereen leuk hè.’
‘Dat vindt NIEMAND leuk!’ wil ik gillen. Maar de moeder van Dennis ziet er nog enger uit dan Dennis dus ik hou me stil.
‘Je lijkt wel een mongool!’ Roept hij naar niemand in het bijzonder’
In de kleedkamer is Dennis om onduidelijke redenen woedend.
‘Als je dat nog één keer zegt, krijg je straf,’ gilt z’n moeder. Ze ziet eruit alsof ze wel een sigaretje kan gebruiken. ’Wat is een mongool?’ vraagt Loes.
Ik heb zin om met mijn dochter over mijn schouder de school uit te rennen. Terug naar de zingende juf en de zwijgende iPad-ouders. Maar ik verman me. Want als ze later groot is, is Dennis haar vervelende chef. Of haar pesterige collega. Hoe eerder ze aan de Dennissen van deze wereld went, hoe beter. Bovendien lijkt mij deze omgeving de perfecte stimulans om zo snel mogelijk je A-diploma te willen halen.
Elise van der Velde is freelance copywriter, schrijft zich een slag in de rondte en probeert dit alles zo gracieus mogelijk te combineren met haar gezin van vijf. Geen huisdieren, dat moest er nog bijkomen.
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Linda van Iperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
