‘Eindelijk positief!’
‘Eindelijk dan toch positief. Van harte welkom antistoffen!’
Waarna ze afsluit met de emoji van de gevouwen handen met de handpalmen dicht bij elkaar. De emoji van ‘alsjeblieft, bedankt, gezegend’. Ze gebruikt Facebook om haar dankbaarheid voor het ontvangen van het virus te tonen. Dat vind ik gek, want ze liet als anti-vaxer van het eerste uur eerst nog virusremmers uit verre landen invliegen waar ze op gezette tijden een ‘shotje’ van nam, zodat, mocht ze onverhoopt besmet raken, de symptomen vast wel mee zouden vallen. Dat doen ze nu ook trouwens, zo valt te lezen.
Want omicron ‘is a cookie’ en ‘stelt geen zak voor’ vergeleken bij de vorige variant. Zo fijn om te mogen ontvangen! Ze wordt ermee gefeliciteerd door haar mede anti-vaxers. Compleet met hartjes en smileys en opgestoken duimpjes.
Gefeliciteerd met het krijgen van corona!
‘Spot er maar mee.’
Ik waag het erop om dat te posten omdat ik niet snap wat er hier te vieren valt. Maar hoewel alle felicitaties door haar in ontvangst worden genomen en iedereen uitgebreid antwoord krijgt, word ik overgeslagen. Dat vind ik gek omdat ik vind dat ik een punt heb. Er zijn immers mensen overleden aan dit virus, er zijn mensen die er blijvend longletsel aan overhielden. Er zijn mensen die te kwetsbaar waren om zich een besmetting te kunnen veroorloven en zich om die reden opsloten in hun huis, wachtend op een vaccin.
Dus inderdaad ‘spot er maar mee’.
Vorig jaar barstte de coronabom al een keer eerder tussen haar en mij. Omdat we wat dat betreft zo ver van elkaar afstaan dat we elkaar onmogelijk meer kunnen vinden. Ze vroeg me toen het er niet meer over te hebben. ‘Kun je het niet laten?’ We hadden het er niet meer over. Althans niet samen. Intussen zag ik wel haar (complot)theorieën op Facebook voorbijkomen. Dat maakte de afstand tussen ons almaar groter, vond ik. Maar dat vond zij weer gek. Want we hadden toch afgesproken om dit onderwerp te mijden? En zolang we het laten is het er niet, dat gapende gat tussen ons.
Iedereen die reageerde op haar vrolijke post over het ‘eindelijk mogen ontvangen van het virus, waarvoor dank’ kreeg antwoord. Iedereen, behalve ik. Waarschijnlijk omdat we ooit afspraken om het onderwerp te laten rusten en dat is precies wat zij nu doet – en ik niet meer kan.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
