En ik weet ook niet of we een uitleveringsverdrag hebben met Noorwegen, al zal dat vast wel. Maar volgens m’n zus is onze misdaad verjaard. Daarbij dacht ik intussen dat we dit misdrijf in Zweden hadden begaan. Zo geweldig is mijn topografisch geheugen. M’n man zegt weleens dat ik het gemeentehuis in ons eigen dorp niet eens weet te vinden. Nou, het ligt er toevallig maar net aan van welke kant ik kom. Vanaf de markt weet ik het toevallig weer wel.
Maar daar had ik het niet over
Zus en ik gingen op ‘Interrail’. Als iemand nog weet wat dat is… Een maand lang onbeperkt treinreizen op een kaart en dat speciaal voor jongeren. Zo hebben we samen half Europa doorkruist. Altijd op de bonnefooi. Op elk station van een grote stad waar we aankwamen, keken we meteen even wat er op de borden stond qua volgend reisdoel. Zo waren we dus ook in Oslo terechtgekomen.
Daarna was het vaste plan van zus om zo snel mogelijk naar een ansichtkaartenstalletje te lopen, dan konden we ons even oriënteren op de plaatselijke bezienswaardigheden. Superhandig. Wisten we ook meteen hoeveel tijd we nodig hadden voor zo’n stad.
We hadden een nogal beperkt budget. Ik meen me te herinneren dat we per persoon 150 gulden hadden (even gecheckt en het klopt) en dat we daar dan een maand mee moesten doen. We rekenden op 5 gulden kampeerkosten per dag. 2,5 gulden eten met z’n tweeën en dan nog 2,5 gulden zakgeld voor bussen, entreebewijzen en heel misschien iets te drinken.
We probeerden zoveel mogelijk met nachttreinen te doen en daar dan op de gang te slapen, zodat we kampeerkosten uitspaarden. En we rekenden er ook een beetje op dat het in Athene een stuk betaalbaarder was dan in Kopenhagen, dus zo hielden we het budget aardig in balans.
Nou…één ding moet je met zo’n budget niet doen. Naar Noorwegen gaan. Dat was ons dezelfde avond al duidelijk. We gingen naar de kampwinkel om iets te eten te kopen en konden daar gewoon letterlijk níets betalen. Alleen een plastic speelgoedbal. En dat is natuurlijk niet weg te krijgen. Het allervoordeligste wat we aan eetbaars konden vinden en wat in de buurt kwam van iets wat we desnoods wel op wilden warmen was een blikje ‘lapskaus’. Klinkt al knap goor natuurlijk.
En ook nog eens te duur. Toen hebben we in goed gezamenlijk overleg iets heel erg fouts gedaan. Eigenlijk gewoon een misdrijf gepleegd. En dat is een van de dingen die we allebei nooit vergeten zijn. We hebben het prijsplakkertje van die plastic bal omgeruild met dat van het blikje. En zijn de volgende ochtend met gezwinde spoed naar een betaalbaarder land vertrokken.
Oh ja, vergeet te vertellen dat er speciale kampvuurliedjes klaarstaan op Radio Franska. Even klikken op het radiootje en lekker meeblèren dus.
Door Franska
Fotografie: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
