Eigen schuld, dikke bult en een bekeuring
Geen groter vermaak dan dit leedvermaak, en dat op de maandagochtend.
Al 35 jaar ga ik naar dezelfde tandarts ergens op de gracht in Amsterdam en omdat ik toch nooit wat heb is me dat twee keer per jaar wel een ritje vanuit Haarlem waard. Kan ik daarna meteen een rondje Bijenkorf doen. Zo was het plan gisteren ook. Mijn afspraak was om 10.00 uur maar ik was even vergeten dat het Amsterdamse gemeentebestuur heeft bepaald dat je in de stad voortaan nog maar 30 kilometer per uur mag rijden. Mijn autootje schreeuwde steeds om een hogere versnelling, niet te doen gewoon. Man, man, man, wat een ellende is dat slakkengangetje.
Genoeg om goed chagrijnig van te worden, maar de belofte van een verder lege vrije dag maakte dat mijn humeur niet stuk te krijgen was. Ik maakte er maar het beste van en beloofde mezelf dat ik de volgende keer met de trein zou gaan. Dan was ik 10x sneller, bovendien is het parkeertarief op de gracht inmiddels zo belachelijk hoog geworden dat ik het voortaan wel uit mijn hoofd laat om met de tuut te gaan.
Achter mij reed een dame in een grote zwarte auto die overduidelijk haar dag niet had. Ze zat met een grote zonnebril achter het stuur driftig naar me te gebaren dat ik vooral door moest rijden en ze zat met haar auto haast bovenop mijn bumper te kleven toen we tergend langzaam van het ene naar het volgende stoplicht reden. Al had ik het gewild, ik kon ook echt niet harder want voor mij reden de auto’s net als ik die rottige 30 kilometers per uur. Dat de stoplichten in Amsterdam erg lang op rood staan, maakte dat die dame achter mij alleen maar kwader werd. En toen het eindelijk groen werd haalde ze me luid toeterend en met een opgestoken middelvinger met forse snelheid in. Ik kon haar alleen maar stomverbaasd nakijken.
Maar ze was me nog niet voorbij of in mijn achteruitkijkspiegel zag ik Oom Agent op zijn motor gas geven en haar een teken geven dat ze haar auto aan de kant moest zetten. Ha, geen groter vermaak dan leedvermaak. Want bij het volgende stoplicht zag ik dat ze op de bon geslingerd werd en kon ik het niet laten om even hardop te lachen.
Alleen… Karma always gets you. Want bij de tandarts bleek ik een gaatje te hebben en later beet ik tot bloedens toe keihard in mijn scheefgetrokken verdoofde onderlip. Net goed.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
