Franska.nl

Een vriend van ons is een beetje gedwongen door de omstandigheden weer aan het daten

Zijn laatste afspraak was zo ontluisterend dat hem de zin voorlopig is vergaan.

 

Een vriend van ons is door omstandigheden weer op het datingpad beland. Het was zijn keuze niet, zogezegd, om als zestiger weer als single te eindigen, maar alla. Wat moet dat moet, zal hij gedacht hebben – en hij maakte een profiel aan en schreef zich in. Dat is nu meer dan een jaar geleden. Het grote geluk kwam tot nu toe niet op zijn pad. Als hij eerlijk is wordt hij er ook nog niet blij van. Zijn laatste ervaring was ronduit stuitend, vertelde hij. Zo ontluisterend dat hem de zin om het nog eens te proberen voorlopig is vergaan.

 

Wilde hij erover praten? Ach, waarom ook niet?

 

Ze was leuk, deze vrouw, dacht hij na de match van hun profielen en wat gechat heen en weer en hij dacht dat dat wederzijds was, want ze had heel enthousiast een afspraak gemaakt voor koffie met een broodje op zondagochtend. Hij had zich op hun kennismaking verheugd. Hij had veel langer dan te doen gebruikelijk voor de spiegel gestaan. Hij had zijn favoriete eau de toilette gebruikt – vooral niet teveel.

 

Ze zat al te wachten toen hij zelf – ook aan de vroege kant – arriveerde. Leuk, had hij gedacht en toen had hij zich voorgesteld. Hun gesprek was soepel verlopen en meanderde van kinderen en voorbije huwelijken tot opleiding en loopbaan tot waar kom je vandaan en waar wil je naartoe.

 

En toen had ze plotseling iets gezegd over haar gezondheidsdossier waar ze het over moesten hebben. Het waren haar gehoorzenuwen en de aandoening was progressief waardoor er een reële kans was dat ze op een dag niets meer zou kunnen horen. Hij had er heel lief op gereageerd door te zeggen dat liplezen en gebarentaal uitkomst konden bieden, mocht het ooit zo ver komen. Dat had ze niet leuk gevonden. Het was te vroeg om hier grapjes over te maken, had ze gezegd. En nog voordat hij haar ervan had kunnen doordringen dat dit dus écht géén grapje was geweest, had ze plompverloren gevraagd hoe het met zijn prostaat was.

 

‘Hoe is het met jouw prostaat? Want veel mannen van jouw leeftijd sukkelen daarmee, weet ik, en mocht dat voor jou ook gelden, dan weet ik dat het liefst meteen.’
Hij had even geen tekst meer gehad. ‘Mijn prostaat?’ Hij had even geaarzeld maar was toch opgestaan, had de rekening betaald en had haar een hand gegeven – ‘het was leuk kennis gemaakt te hebben.’

 

Hij vroeg of ik me zijn reactie kon voorstellen. ‘Ja, wat dacht jij dan?’