Franska.nl

Een vette zithoek

We zijn het gewoon niet waard.

 

Ik vond het tijd voor een nieuwe bank. Niet zo’n waar je geld op kunt storten, maar eentje om jezelf op te storten. Zo’n hele lange, brede, luie bank. Eentje in een L-vorm, en dan in een witte of lichtgrijze stof. En eigenlijk wilde ik er ook nog twee, maar dan gespiegeld. Zodat ze tegen elkaar gezet konden worden, en we dan languit op de bank tv konden kijken. Luxe, hoor. En het moest ook een plek worden waar we met de hele vriendengroep comfortabel bij elkaar konden kruipen. Waar we dus in een U-vorm rondom de hapjes en drankjes konden zitten, liggen, hangen of springen. Ik hou ervan als iedereen zichzelf kan zijn bij mij, dus moesten de verblijfsmogelijkheden op onze bank ook maximaal worden. En dat alles begon natuurlijk met zoeken in folders.

 

En ja hoor … daar was ‘ie! Maar pfff, wat een bedrag. Dus besloot ik eerst maar eens te gaan kijken waar die hele constructie zou kunnen staan en constateerde toen dat er wel het een en ander verschoven moest worden. Iets wat met de tv helaas niet mogelijk was. We hebben een vrij kleine tv die precies in een nis past en waar alle kabels en stekkers mooi achter weggewerkt zijn. De tv verschuiven was dus geen optie.

 

Nou, dan maar even meten hoe ver we van de tv af zouden zitten met zo’n nieuwe opstelling, en daar was de twijfel al. Kan ik de tv dan nog goed horen? En kan ik de ondertiteling nog lezen? Dat moest eerst maar eens worden getest! Ik haalde dus wat oude fauteuils van zolder die konden dienen als surrogaatbank, en daarnaast positioneerde ik onze oude bank plus nog wat andere stoelen om daarmee de zijtakken van de U te vormen. Joh, best gezellig stond het eigenlijk. Een beetje een allegaartje, maar helemaal niet verkeerd.

 

En verdomd: we konden de tv nog lezen, en Renze en Beau verstaan, dus besloot ik om het even zo te laten en uit te proberen.

 

Maar toen …

 

Toen hoorde ik op een avond een geluid achter me dat ik lang niet had gehoord. Onze Joep, de welbekende kater met als grote hobby “slopen,” sloeg weer toe. Het geschuif met de meubels had hem blijkbaar op ideeën gebracht, en in minder tijd dan je nodig hebt om met je kattenhersentjes na te denken over muizen of een kattenbak, hingen de vellen weer aan de leuningen van onze oude, luie stoelen.

 

O ja … dat was ook zo! En ging ik hier dan twee nieuwe, akelig dure banken neerzetten? Ik besloot om daar eerst maar eens goed over na te denken, maar het wel zo te laten staan.

 

En toen kwam een vriendin op visite. Ze kwam binnen met een zak onder haar arm, plofte op een nieuwe oude stoel, keek om zich heen en zei: ‘Joh, wat leuk zo. Maar wat is er nou nieuw?’

 

‘Nou niets,’ antwoordde ik trots. ‘Allemaal oude meuk die ik op zolder had bewaard.’

 

‘Ik vind het enig,’ sprak vriendin, en toen liepen we naar de keuken om thee te gaan zetten en onszelf te verwennen met de oliebollen die ze van de kraam op de hoek had meegenomen. We namen er allebei twee. Jammie.

 

En ’s avonds plofte ik dan ook tevreden in mijn luie (alweer aan flarden gekrabde) stoel om de krant uit te lezen en wat tv te kijken. Ging prima! Tot ik weer opstond. Toen pas zag ik dat er blijkbaar een oliebol uit de zak was gerold toen vriendin in de stoel plofte, en daar had ik nu lekker de hele avond op gezeten. Althans: op de helft ervan. De andere helft had de kat al op, maar de vetvlek was evengoed niet te overzien.

 

Dus je begrijpt: die nieuwe, dure, witte banken gaan er niet komen. We zijn het gewoon niet waard. En ik zit nu gratis (nou ja, op de kosten van een textielontvetter na) toch in een nieuw ingerichte huiskamer eigenlijk heel tevreden te wezen.