Esther vond iets bijzonders in de zak van haar nieuwe jas
In opperste tevredenheid over mijn vette vangst liet ik de volgende ochtend in de donkere miezer de hond uit.
In mijn favoriete winkel voor tweedehands mode zag ik het soort jas waar ik al een tijdje naar op zoek was. Hij had namelijk de zeldzame combinatie van praktisch – want warm en met een capuchon – én elegant. Hij kwam van een duur modehuis, waardoor ik hem voor de nieuwprijs nooit had durven aanschaffen. Er zat hier en daar een pluis op de mouw, maar die minuscule oneffenheden waren overkomelijk, zeker als je bedacht welke verleidelijke korting ze me opleverden.
Ik stak mijn neus in de voering maar kon geen spoor van een vorige eigenaar ontdekken.
In opperste tevredenheid over mijn vette vangst liet ik de volgende ochtend in de donkere miezer de hond uit. Mijn haren bedekt door de capuchon, mijn handen gestoken in de ruime zakken, precies zo behaaglijk als ik me had voorgesteld. Toen ik na de verplichte drie plasje en het drolletje (netjes opgeruimd natuurlijk) weer voor mijn deur stond, was ik mijn sleutels kwijt. Pas toen ik later die dag mijn jas van de haak haalde, hoorde ik wat rammelen. Mijn sleutels waren door een klein gaatje in de voering naar de onderkant geglipt. Ze waren daarin voorafgegaan door een ander setje sleutels, die van de vorige eigenaar, ontdekte ik. Het waren twee blinkende fietssleutels, nauwelijks gebruikt. Ik zag voor me hoe deze vrouw foeterend voor haar spiksplinternieuwe fiets had gestaan, een elektrische – dat zag ik aan het type sleutels – vast ook een hele dure. Ze had ongetwijfeld een Uber naar huis gepakt en haar man had diezelfde avond de fiets in hun SUV getild.
Zakken van jassen en colberts herbergen soms de grootste schatten. Zeker als je na lange tijd een stuk weer eens uit de kast tovert. Opgevouwen bankbiljetten als je geluk hebt, dat armbandje waarvan je het bestaan was vergeten. Soms zijn het schatten die hun waarde hebben verloren, omdat je inmiddels een nieuw rijbewijs of creditcard hebt aangevraagd.
Zo was het met deze sleutels ook. Ze betekenden niets meer. Toch droeg ik ze nog een aantal dagen in mijn zak voordat ik ze definitief, samen met een poepzakje, in de kliko liet glijden.
Ik hou van vintage kleren, in de eerste plaats omdat ik een koopjesjager ben. Daarbij komt het geruststellende idee dat pre-owned mode duurzamer is dan fast fashion. Ik verkoop ook graag kleding, via het bovengenoemde adres of op Koningsdag, waar ik dan meestal een dag sta te kleumen voor de totale opbrengst van maximaal 150 euro. Maar ik vind het geinig. Zou iemand wel eens iets van mij in een zak hebben gevonden? En tot welke fantasieën zou dat dan hebben geleid?
