Franska.nl

‘Daar staat ze. Met een stralend gezicht houdt ze de vlag in haar handen. Geslaagd. Wat ben ik trots op haar. Het is haar gewoon gelukt. Onze dochter heeft de afgelopen jaren hard gewerkt op school en daarom is het zo fijn dat ze haar diploma heeft gehaald. 

In september gaat ze studeren in een andere stad. Ze heeft al een paar keer gezegd dat ze na haar eerste jaar graag samen met een paar vriendinnen op kamers wil. Misschien kwam ze hiermee om mij alvast aan het idee te laten wennen. Omdat het zorgen voor mijn enige kind dan klaar is. In mijn hoofd tel ik al jaren af naar dat moment en ik moet er niet aan denken. 

Al heel jong wist ik dat ik moeder wilde worden. Ik wilde niets liever dan dat en fantaseerde over een groot gezin. Dus toen mijn man en ik getrouwd waren kon ik niet wachten om zwanger te worden. We konden ons geluk niet op toen onze dochter werd geboren. Waar we alleen geen rekening mee hadden gehouden was dat een kind ook veel geld kost. 

Mijn man en ik hebben geen bijzondere opleiding gehad. We hebben allebei een baan, maar we verdienen niet zoveel. Dat is de reden dat onze dochter enig kind gebleven. Een tweede kindje konden we ons gewoonweg niet veroorloven. 

De luiers, de spulletjes die je nodig hebt voor een klein kind. En later de kinderopvang, het was vroeger altijd al een enorme hap uit ons budget. En ondanks de kinderbijslag konden mijn man en ik maar nauwelijks ons hoofd boven water houden. De afgelopen jaren zijn we niet meer gaan verdienen, maar zijn onze vaste lasten alleen maar hoger geworden. Mijn tweede kinderwens bleef daarom onbeantwoord.

Hoe vaak hebben mijn man en ik er woorden om gehad? Talloze keren. Maar hij was er altijd heel duidelijk in.

We wilden graag een kind en ook een schuldenvrij leven. Met onze kleine salarissen was een tweede kind een enorme financiële last geworden. Mijn man wilde daar gewoonweg niet aan beginnen. 

Ik vond het altijd heel erg moeilijk als mijn vriendinnen trots vertelden dat er een tweede kindje op komst was. Ik wilde ook niets liever, maar wist dat het er gewoonweg niet inzat. Ik deed altijd maar alsof ik mijn handen vol had aan onze dochter. Want ik schaamde me om te vertellen dat ik een tweede kind niet kon betalen.  

En nu gaat ze bijna de deur uit. Dan is haar kamer leeg en leidt ze haar eigen leventje. Natuurlijk weet ik dat het nu eenmaal zo gaat en daar moet ik me maar bij neerleggen.   

Mijn man zegt dat ik niet moet zeuren. We hebben toch een gezonde dochter? En dat zij geen broertje of zusje heeft gekregen is jammer. Maar dat ik daar na zoveel jaar nog steeds zo’n moeite mee heb, zal hij nooit begrijpen…’