Franska.nl

‘Als ik het huis van mijn zus binnenstap zie ik ze hangen. Prachtige roze folieballonnen. Doorzichtig, met confetti erin. Dure ballonnen ook. Ik koop ze nooit als mijn kinderen jarig zijn. In de woonkamer liggen de cadeautjes voor de jarige al klaar. Op een feestelijk gedekte tafel liggen een paar pakjes in hetzelfde inpakpapier. Van die mooie speelgoedwinkel in de stad, waar ze prachtig speelgoed verkopen. Een winkel waar ik vaak met mijn kinderen ga kijken. Maar ik schrik altijd van de prijzen.

En dan opeens zie ik hem staan, op het aanrecht in de keuken: de verjaardagstaart. Een prachtige roze taart met allemaal prinsessen van Disneyfiguren erop, gemaakt van marsepein. Naomi trekt me er enthousiast naartoe. ‘Kijk eens tante Janneke, wat mama voor mijn verjaardag heeft gekocht. Ik vind ‘m zo mooi.’ Het kleine meisje is zichtbaar opgetogen.

Die taart is werkelijk een kunstwerk, maar hij heeft vast een vermogen gekost. Geld dat mijn zus helemaal niet heeft, want ze leeft op een budget van vijftig euro per week sinds ze in de schuldsanering zit.

Na haar scheiding bleef ze samen met haar dochter berooid achter. Haar ex-man had een potje gemaakt van de financiën en liet een spoor van schulden na. Mijn zus kwam terecht in een gruwelijke vechtscheiding, waarbij de kosten voor de advocaat enorm hoog werden. Dit kwam bij de bestaande schuld waar ze voor de helft aansprakelijk voor was.

Toen het huis verkocht was, is de overwaarde gebruikt om een deel van de schuldenlast af te lossen. Maar het bedrag dat overbleef was zo hoog dat er voor mijn zus uiteindelijk geen andere keuze was dan de schuldsanering.

En leven op een weekbudget is heel erg moeilijk. Bij elke uitgave moet ze nadenken. Ze probeert om Naomi zo min mogelijk te ontzeggen, maar een beetje luxe is voor mijn zus nu onbetaalbaar geworden.

Daarom ben ik dan ook zo verbaasd als ik om me heen kijk in de woonkamer van mijn zus. Die dure versiering, al die cadeautjes en de prachtige taart. Die taart heeft zeker honderd euro gekost. Geld dat mijn zus gewoonweg niet heeft.

Ik zie mijn zus genieten. Ze geniet enorm van het blije gezicht van haar dochtertje als we met z’n allen Lang zal ze leven zingen. Het meisje danst in de rondte terwijl ze het glanzende pakpapier van de cadeautjes scheurt. Even is de schuldsanering ver weg. Maar ik krijg er opeens een heel naar gevoel van. Want waar haalt mijn zus het geld vandaan om dit allemaal te betalen?

Als ik haar even apart neem zegt ze dat ze zo enorm blij voor haar dochtertje is. Sinds de scheiding heeft haar vader maar weinig oog voor haar. En dit is een manier om Naomi even in het zonnetje te zetten. Naomi verdient dit gewoon, zegt mijn zus.

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Natuurlijk verdient Naomi een fijne verjaardag. Maar ik word helemaal naar bij de gedachte dat mijn zus zich nog dieper in de problemen heeft gebracht. En dat maakt me heel bang…’