Een sprankje hoop
Of een vaccin ons gaat redden? Ik weet het niet. Toch merkte ik dat ik vorige week wel heel gretig op het nieuwsbericht klikte dat op mijn telefoon voorbijkwam met de titel…
…‘Nederland mikt op kansrijk vaccin aan het einde van het jaar’. Samen met Italië, Frankrijk en Duitsland slaat Nederland de handen ineen in race naar een vaccin. 300 tot 400 miljoen doses van een nog verder te ontwikkelen coronavaccin kocht Nederland aan.
Yes! Zouden we dan straks écht weer zonder zorgen naar restaurants kunnen, naar theaters en verjaardagen, en met het vliegtuig op vakantie? Met de hele familie naar de bouwmarkt, het ene na het andere bruiloftsfeest vieren en zij aan zij in de rij staan bij de Hema? Och, dat lijkt alweer eeuwen geleden…
Maar vanmorgen las ik dat de ‘vaccinalliantie’, zoals de vier landen genoemd worden, geen nieuwe doses gaan reserveren of aankopen. In plaats daarvan wil de Europese Commissie een vaccinprogramma opzetten om beschikbare vaccins eerlijk te verdelen onder de EU-landen. Eigenlijk wel zo eerlijk ja. Nederland was heel even het irritante populairste jongetje van de klas geweest. Dat altijd maar overal de beste in is en vooraan staat. Pappie betaalt wel, dat idee. In Brussel vonden ze de soloactie van de vier lidstaten maar wat irritant. Snap ik wel.
Is het logisch dat we hunkeren naar een vaccin? Ja. Is het realistisch te verwachten dat we het op korte termijn ter beschikking hebben? Mwah. Alle knappe koppen van de wereld zijn ook al 40 jaar bezig met een vaccin tegen hiv/aids. Tot nu toe tevergeefs.
Toch hoop ik van harte dat dat coronavaccin er heel gauw komt. Het liefst voor de winter. Zodat we al onze inmiddels verworven vrijheden niet nogmaals hoeven op te geven. We met kerst aan een ellenlange tafel met familie en vrienden kunnen proosten op een bewogen jaar. We elkaar kunnen omhelzen en kussen met oud en nieuw.
Alle knappe koppen van de wereld: zet ‘m op. Heel de wereld, heel Europa, heel Nederland, ik ook, hopen op jullie redding.
Door: Philippine Dankelman
Philippine is freelance journalist. Voor Franska.nl schrijft ze over alles wat haar bezig houdt. Ze woont in Haarlem met haar man en hun drie kids. Ze is het liefst op het strand, dol op versgebakken appeltaart en houdt van de kleur wit.
