Franska.nl

Een puberende bejaarde

Ik heb een vriendin en die heeft, weet en kan altijd alles beter. Net als pubers dat vaak hebben.

Als jij iets weet, wist zij dat altijd al véél eerder. Als je iets kunt, kan zij het beter, en als je iets hebt, heeft zij het ook, maar dan in een betere uitvoering.

 

Zelfs als jij iets naars hebt, wil ze nóg over je heen. Bij hoofdpijn heeft zij dus migraine, en bij migraine denkt zij bij zichzelf al aan een hersentumor. Doodvermoeiend.

 

Ik heb dus weleens gezegd dat ik schoenmaat 47 had, in de hoop dat zij dan op maat 48 zou gaan lopen, maar daar trapte ze niet in. Ze leeft wel op grotere voet dan ik, maar deze “big shoes to fill” wilde ze niet uitproberen. Jammer.

 

Toch hoort ze bij ons en tolereren we haar gedrag. Wij vinden dat iedereen mag zijn wie hij is. Alleen wil ze tegenwoordig nog weleens switchen in wie ze is ook, en ik vind dat steeds lastiger worden, merk ik. Als ze weer eens verliefd is, vindt ze relaties namelijk geweldig en gaat ze met die man de rest van haar leven samenblijven. Tuurlijk. Maar als hij haar een half jaar later weer (gillend) verlaat, is ze faliekant tegen elke vorm van relaties. Moet ze er niet aan denken om haar leven lang bij één man te blijven. Dan vindt ze vrouwen die bij hun partner blijven ineens allemaal mislukkelingen. Die doen dat dan echt niet omdat ze nog gelukkig zijn, nee, dat doen ze alleen maar omdat ze niet weg durven gaan. Vrouwen met een langdurige relatie zijn bang om alleen te zijn, roept ze dan. En ze gaan straks weer gezellig samen de kerstdagen vieren, terwijl ze stiekem doodongelukkig zijn.

 

O, gut ja, de kerstdagen. Die komen er ook weer aan. Nou, dan is zij toch liever alleen, hoor. En dat gaat ze binnenkort weer roepen.

 

Eigenlijk is het net als met pepernoten die steeds vroeger in de winkel liggen. Ook zij begint steeds vroeger zichzelf alvast te overschreeuwen, maar dan over kerst. Dat begint nu dit jaar waarschijnlijk al in oktober. Dat zij onder de kerstboom dan altijd zo lekker kan doen en laten wat ze zelf wil, roept ze dan. Zonder toneel te hoeven spelen in een mooie jurk. Zoals wij. Want elke vrouw die rond de kerst een partner heeft speelt dan toneel, vindt ze. Het kán gewoon niet dat andere vrouwen het fijn hebben, en zij dan niet.

 

En natuurlijk weet zij heus wel dat wij het echt niet altijd leuk hebben thuis. Dat wij ook weleens balen, of ruzie hebben met onze partners. Maar dat volhouden van ons vindt ze dan plotseling oliedom. Daar doen we onszelf mee tekort, zegt ze dan. Terwijl zij zelf nog nooit de stekker uit een relatie heeft getrokken, maar altijd door de ander aan de kant wordt gezet.

 

En toch vindt ze het dom dat wij niet bij elk akkefietje onze mannen op straat zetten. Alleen bij haar komt het einde der verbintenis altijd omdat zo’n man nog niet toe was aan een relatie, of nog geclaimd werd door zijn ex. Nooit omdat zij hem tot wanhoop dreef, en toch niet zo leuk bleek te zijn als ze op haar profiel of in de kroeg had weergegeven. 

 

En ik merk dat ik er steeds meer moeite mee krijg. We naderen allemaal de zestig en als het je nu nóg niet is gelukt om iemand langer dan een half jaar aan je te binden, dan moet je misschien gaan erkennen dat het er wellicht niet inzit. Dan moet je langzamerhand gaan inzien dat het op de middelbare school misschien nog werkte om te doen alsof alle jongens alleen maar oog voor jou hadden, maar dat diezelfde jongens nu bij anderen horen. Of misschien slechtziend zijn. Dat kan ook nu we al wat ouder worden.

 

Maar hou eens op met dat pubergedrag zodra er een man binnenkomt! Het staat ook gewoon niet meer op onze leeftijd.