Jij en ik sliepen vannacht, droog en veilig achter een dijk.
Geen water dat beukte tegen muren of tegen de trap klotste. Het was afgelopen nacht, 65 jaar terug, dat Teuntje’s vader in het holst van de nacht vertrok om mensen te helpen die verrast waren door het water. Teuntje de Haan zag haar vader na de Watersnoodramp nooit meer terug en ging op zoek naar hem, zijn verhaal en haar herinneringen op het eiland Goeree-Overflakkee.
“Op 1 februari 1993 zette ik de autoradio aan. Uit de speakers klonk het monotone gebrom van een tweemotorig vliegtuig: een radioreportage uit 1953 vanuit het eerste vliegtuig dat over de verdronken eilanden vloog. Vanuit de cockpit deed een reporter verslag van wat hij onder zich zag. Door koude rillingen overmand moest ik de auto aan de kant van de weg zetten. Ik kénde dat geluid, het sluimerde diep in mijn onderbewustzijn en die ochtend was het abrupt gewekt. Het bracht een vage herinnering bij me teweeg: waren wíj dat niet die naar dat vliegtuig stonden te zwaaien vanaf ons achterbalkon? Ik realiseerde me dat ik mijn vroegere voornemen niet mocht vergeten en dat toegedekte verleden moest gaan ontrafelen. Ik begon informatie te verzamelen”, vertelt Teuntje.
Vanaf dat moment kwamen er dingen op haar pad die met haar vader te maken hadden. Een kist met munitie in haar ouderlijk huis die haar vader verstopt had, werd gevonden na een schoorsteenbrand. Alsof hij wilde zeggen: wanneer begin je nou eens. Teuntje: “Ik begon met het lezen van zijn dagboek. Het eiland boezemde me altijd een bepaalde angst in, maar door dat vliegtuig ging ik terug. Ik liep rond in Nieuwe-Tonge en twee vrouwen keken me na. Toen ik mijn verhaal vertelde vroeg een vrouw me direct binnen. Zo ging het mijn hele zoektocht door. Er kwamen mensen op mijn pad die me wilden helpen, het hing allemaal van toevalligheden aan elkaar. En het is maar goed dat ik begon, want de meesten zijn door de jaren overleden. Terwijl mijn vader steeds meer tot leven kwam. Ik was er op het nippertje bij.”
Teuntje sliep zelf toen het water kwam en werd wakker toen álles al onder water stond, de zee was pikzwart met witte schuimkoppen. Het gezin woonde nog maar tien maanden aan de Kerkring in Nieuwe-Tonge. Haar vader was eerder die nacht op pad gegaan om mensen te helpen die overmand waren door het water, haar moeder had op straat gestaan tot ze de lichten van zijn auto niet meer zag. Om zes uur ’s ochtends stond het water tot hoog in de gang. Vier dagen lang leefden ze op zolder. Teuntje, haar moeder, haar broer en hond Nero.
Maar waar was Nero?
‘Nero!’
Nero moest ook mee.
‘Nero moet hier blijven en op het huis passen’ zei mama. Ze had net gehoord dat hij niet mee mocht wegens besmettingsgevaar en had nog zo voor hem gepleit: hij was al die dagen bij ons binnen geweest en had geen dood beest gezien. Het had niet mogen baten; hij zou ter plekke worden doodgeschoten. Ze had hem nog een laatste knuffel gegeven. Het was hartverscheurend hem te moeten achterlaten, maar ze liet het ons niet merken.
(Volkskrant Magazine)
Teuntje werd naar Ahoy gebracht, samen met haar moeder en broer. “Het was zo’n enorme brij van geluid, het dak was zo ontzettend ver weg. Ik kreeg het gevoel alsof er geen muren om me heen waren. Ik snapte niet waarom al die kinderen zo huilden, waarom alles kletterde en rommelde. Ahoy was zo groot, zeker als je zo klein bent.”
Lees je deze bijzondere zoektocht en de dagen van Teuntje op zolder met mij mee? Neem vooral ook even een kijkje op
www.eenmuurvanwater.nl.
Een muur van water is te koop op bol.com
Een muur van water
Auteur: Teuntje de Haan
Uitgever: Querido
ISBN: 9789021409375
