Franska.nl

Ook in 2019 is dit nog steeds hoe het gaat met een huis vol rotzooi: het is de schuld van de vrouw want schoonmaken en opruimen is vooral haar verantwoordelijkheid. Ook als ze evenveel werkt als hij en zelfs als ze meer verdient. De waarheid is namelijk dat hij het niet echt kan helpen dat het een zootje is. Hij ziet het immers niet eens. Heeft er geen oog voor, kan over de rotzooi struikelen zonder op het idee te komen die eens op te ruimen. Geen kwade wil, geen gemakzucht, geen lamlendige luiwammesheid, maar gewoon iets dat in de man zit, in elke man. Dat stond laats althans in The New York Times en die refereerde aan drie onderzoeken rond dit thema, waarbij de onderzoekers er serieus werk van hadden gemaakt en niet over één nacht ijs waren gegaan. 

In die onderzoeken was ook meegenomen hoeveel tijd vrouwen versus mannen kwijt zijn aan het huishouden. Dat de verhoudingen nog altijd wat scheef en in het nadeel van de vrouw zijn, dat verbaasde me dan weer niet. Maar stel, ik ga ergens op bezoek, bij een stel bestaande uit een man en een vrouw. Stel, het valt me meteen op, de kolerezooi in de keuken, de eettafel die bezwijkt onder de kranten van een week, de smotsige handafdrukken op de deur naar de gang. Stel, ik ruik het meteen, die kattenbak en dat de plee niet lekker fris is. Denk ik dan dat zij een viezerd is? Vind ik dan dat het haar is aan te rekenen en dat hij zich, zoals hij daar staat met een biertje in de hand en het hemd uit zijn broek, nergens voor hoeft te schamen?

Er was, zo stond ook in dat artikel, een proef gedaan waarbij respondenten werd gevraagd om hun mening te geven over hoe schoon een soort proefruimte was. Als de onderzoekers erbij vertelden dat de ruimte was schoongemaakt door een vrouw, bleken de respondenten opeens veel kritischer te oordelen dan wanneer het een mannelijke schoonmaker betrof.

Dus, stel, ik ga op bezoek bij een man alleen. Stel, ik tref er dezelfde kolerezooi aan als bij dat stel van hierboven. Ben ik dan milder? Oordeel ik dan niet? Ga ik dan meehelpen want die kerel kan er ook niets aan doen en hoe leuk eigenlijk dat hij me überhaupt heeft gevraagd en de moeite heeft genomen om iets te eten in elkaar te flansen? 

Heel eerlijk? Ik denk dat dat onderzoek best een beetje klopt. Niet al te erg, maar wel een beetje. Al is het maar omdat die New York Times toch ook niet de eerste de beste is en niets menselijks mij vreemd is.