Een heel goede morgen
Ik reed naar huis. Ik was even via grofvuil (ons aller favoriete uitje, zoals ik begreep) langs kantoor gereden om daar even ongestoord te schrijven, te ‘Zoom-meeten’ met een van onze leukste klanten en daarna weer snel terug te rijden naar het mooie Haarlem.
Toen ik de stad inreed, zag ik het alweer: ophopingen van mensen, kleedjes in het park. Niks geen anderhalve-metersamenleving, eerder een anderhalve-centimeter. Nu zit ik in de tuin en hoor ik de handhavingshelicopter alweer. Het voelt beklemmend en bevrijdend tegelijk, want ik ben er ook blij mee dat we in de gaten worden gehouden. Dat is nodig zolang er mensen zijn die niet begrijpen dat als we ons aan de regels houden, we zo snel mogelijk uit deze ellende zijn. Samen. Het lijkt wel alsof als de zon gaat schijnen bij veel mensen een hersenhelft wordt verblind. En het spijt me te zeggen, daar zat geen grijze haar tussen. Nogmaals, je kunt denken dat het jou niet zal treffen (al is dat ook kul), maar wel je moeder, je oma, de mensen om je heen. Even op anderhalve meter afstand zitten, zo ontzettend moeilijk is dat niet toch?
Liefs voor jou en een mooi, rustig en dierbaar weekend,
May-Britt
Door: May-Britt Mobach
