Een dikke knuffel aan al die mensen die het vandaag moeilijk hebben
Weet dus: er is altijd wel iemand die aan je denkt, en dit jaar ben ik dat.
Vandaag gaan we weer aan het kerstdiner. En terwijl ik dat doe, gaan mijn gedachten elk jaar weer uit naar de mensen die nu alleen zijn. Je zou het niet denken in deze opschepperige tijd van sociale media, maar er zijn dus mensen die eenzaam zijn. Dat wordt natuurlijk nooit gedeeld met een selfie of zo, maar ze zijn er echt.
En daarom schrijf ik nu een dikke knuffel aan al die mensen die het vandaag moeilijk hebben. Ik weet van sommigen dat ze dat zelf veroorzaakt hebben – en van anderen dat ze zelf graag alleen wíllen zijn – maar er zijn ook mensen die heel graag de kerst hadden gevierd met dierbaren, maar toch nu alleen aan tafel moeten. En voor die mensen brand ik ook deze kerst weer een kaarsje.
Niet dat ze daar iets aan hebben, want de meesten weten dus niet eens dat ik dat doe. Maar voor die ene die dit toevallig leest: er wordt aan je gedacht!
En straks komt dan oud en nieuw ook nog. Pfff… Ook weer zo’n gedoe. Maar misschien helpt het je als je weet dat ook ík daar een gloeiende hekel aan heb. Ik háát oudejaarsavond. Dat wachten op die klok. Afschuwelijk. De honden en de katten die al de hele avond onder de bank liggen en niet naar buiten durven voor een plas.
En dan hébben mijn dieren nog een huis met een bank waar ze onder kunnen schuilen.
Wij blijven met oud en nieuw tegenwoordig ook maar thuis. Al knalt dat vuurwerk allang niet meer alleen op 31 december, natuurlijk. Het is helaas het hele jaar door bal met die rotzooi. Er zijn tegenwoordig steeds meer mensen die vinden dat ze mogen doen wat ze willen zonder nog rekening te houden met anderen, maar ach… gelukkig worden zij zelf nooit boos als er iets niet naar hun zin gaat… (LOL)
En dan dat klokje met 23.59 erop, op die laatste avond van het jaar. Ik moet dan altijd huilen. Stom hè? Ik wens namelijk iedereen het allerbeste, maar dan het hele jaar door. En toch kan ik het niet laten om exact om twaalf uur even het afgelopen jaar de revue te laten passeren. En ik kom dan elk jaar weer tot de conclusie dat alles wat we van plan waren er wéér niet van gekomen is. Dat de dingen gewoon gaan zoals ze gaan, en dat het één er wel van komt, en het ander niet. Of je ‘t nou middels een voornemen laat aanvangen, of gewoon spontaan: het één lukt, en het ander niet.
Soms komt er iets onverwachts tussen, zoals bij mij het geval was. En daardoor moesten dit jaar heel veel zaken worden geschrapt of uitgesteld. En soms gebeurt er ook iets heel ingrijpends. Iets wat bij mij dit jaar ook nog het geval was. Mocht het je dus troosten… ook míjn kerst is dit jaar bepaald niet zonder tranen, en oud en nieuw, daar zie ik nu al tegenop.
Maar de kerst gaat weer voorbij, lief mens! En oud en nieuw, daar komen we ook wel weer langs. Weet dus: er is altijd wel iemand die aan je denkt, en dit jaar ben ik dat dus. Ook in een huis vol mensen, eten, drinken, kaarsjes en lichtjes – waar je soms naar binnen kijkt als je er langsloopt – zitten soms mensen met verdriet. Wees dus niet jaloers, want wat je ziet is niet altijd de hele waarheid. En ik ben nu heel erg dankbaar voor de mensen die om me heen zitten, maar ik drink die borrel dus op jou! Proost!
Probeer te genieten van wat er (nog) wél is, en ik hoop dat dit stukje iets voor je kan betekenen.
Liefs, Tineke
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
