Franska.nl

Bij de eerste bevalling van mijn vrouw was Mart zelf net klaar met de opleiding en was onze spruit dus ook voor haar de allereerste. Dat maakte het voor onze kraamhulp bijna net zo bijzonder als het voor ons was.

Maar ik was blij dat ze er was, want ze bleek een geboren kraamverzorgende. Ik denk zelfs dat ze de opleiding niet eens nodig had gehad, want het zat haar in het bloed, het verzorgen van baby’s en moeders.

En bij nummer twee hoopten we natuurlijk wéér op Mart. Maar toen was ze helaas al bij een ander gezin aan het werk. Die mensen benijdde ik toen heel erg, terwijl wij gewoon een goede hulp hadden hoor. Maar toch… zíj vierden toen hun kraamtijd met “onze” Mart.

Maar bij de derde was ze er gelukkig weer wel.  

Wat een feest was het toen zij aanbelde. Ik haalde meteen opgelucht adem en wist dat alles goed zou komen. Samen met de vroedvrouw regelde Mart de bevalling, en ik kon op m’n gemak flauwvallen als dat nodig was. Is niet gebeurd hoor. Maar het kon! En bij zo’n derde kindje weet je natuurlijk wel al een beetje hoe het allemaal werkt, maar tegelijkertijd renden er toen wel nog twee andere (heel) drukke, (zeer) mobiele handenbindertjes door het huis. En da’s toch een stuk drukker dan bij je eerste kindje.

Maar ook Mart had toen al veel meer ervaring. Dus zij regelde alles weer alsof ze nooit anders had gedaan.

En bij onze twee laatste kinderen, een tweeling, hebben mijn vrouw en ik haar dan ook weer heel erg gemist. Die werden te vroeg geboren en moesten daarom nog een paar weken in de couveuse. Het gevolg daarvan was dat mijn vrouw lichamelijk al genoeg hersteld was toen de tweeling eindelijk naar huis mocht, en dat we het thuis toen zelf moesten regelen.

En dat kan je natuurlijk wel, maar toch miste ik Mart bij het allereerste begin. Ze bracht altijd zo’n logisch ritme in het ochtendritueel. En ze had voor elk kind wel een weetje om het ochtendritme wat soepeler te maken, plus dat bij het aankleden altijd al de kleertjes en de Pampers klaarlagen. Lekker makkelijk.

Toch kwam ze bij de tweeling wel langs met bloemen, onze lieve Mart. Ondanks dat de werkdruk voor kraamverzorgenden erg hoog is, en het werk heel erg intensief, blijven ze plezier houden in het werk, en soms dus ook nog tijd vrijmaken voor ouders waar ze niet eens (meer) hoeven werken.

Maar ja… wij hadden ook best wel een speciale band met haar sinds de kraamtijd van onze derde.

Onze eerste, Jochem, was toen al bijna vijf en dat was een druk ventje. Ik zat aan tafel met thee en een krantje, want Mart zei: ‘Geniet daar nog maar even van zolang ik er ben.’ Mijn vrouw, onze nieuwbakken baby en kind nummer twee deden een dutje, en Mart had Jochem even meegenomen naar de supermarkt. Een ongekende luxe op die warme dag waarop ik in mijn korte broek aan tafel kroop en een half uurtje even niets hoefde te doen.

Maar bij bladzijde twee van de krant kwamen Mart en Jochem alweer thuis en greep Jochem uit het niets naar de theepot die op tafel stond. Ik kon zijn handje nog net wegduwen maar deed dat zó bruusk dat de tafel ervan wankelde en ik de theepot uiteindelijk over mezelf heen kieperde.

Maar daar was onze “Super Mart”!

Ze liet in één beweging de boodschappentassen vallen, trok Jochem bij de tafel vandaan, kieperde de beker met water (die nog van Jochem op tafel stond) over mijn benen, trok een pak diepvriesspinazie uit de boodschappentas (toevallig dat mijn vrouw ijzer nodig had, en dat dit in de tas zat!), greep een schone theedoek uit de keukenkast en had mijn benen gekoeld met groente voordat ik doorhad dat ik misschien wel brandwonden had kunnen oplopen.

Jochem had niets en ik was na twee weken bijna helemaal weer hersteld!

Begrijp je nu waarom wij haar aanbidden? Niet alleen om wat ze mijn vrouw (en mij) aan rust bracht na de geboortes, maar ook omdat ze zoveel meer betekend heeft, zien wij haar als echte held.

Ze bracht structuur in de steeds weer nieuwe samenstellingen, zorgde dat mijn vrouw weer snel herstelde, leerde ons kalm te blijven, stelde ons gerust, hield het huishouden draaiende en behoedde Jochem dus ook nog voor brandwonden, en mij met een pak bevroren spinazie voor lang leed.

Wij noemen haar dus nog steeds Popeye. Onze redder in nood met spinazie. En we vinden nog altijd dat onze Mart een standbeeld verdient. Net als eigenlijk alle andere kraamverzorgenden.

En weet je wat nou leuk is!?! Dat kan!

Vanmorgen belde mijn dochter Myrthe om te vertellen over de nieuwe campagne van Pampers.

Op 13 september was het De dag van de Kraamzorg en Pampers wil samen met alle ouders van jonge kinderen de kraamverzorgenden van Nederland bedanken door hen letterlijk op een voetstuk te plaatsen.

Je kunt tot 30 september jouw kraamhulp hiervoor nomineren door op Instagram of Facebook je verhaal te delen met de hashtag #BedanktKraamverzorgende.

Het bedanken van de kraamzorg is al druk aan de gang. Zo zag ik net nog een video(link) waarin Arie Boomsma een kraamverzorgende heeft verrast met haar eigen standbeeld.

En terecht! Precies wat de kraamverzorgenden van Nederland verdienen!

En dan bedoel ik niet Arie Boomsma, maar dat standbeeld, hè. En je moet dus wel genomineerd worden door ouders.

Ik ga Mart alsnog nomineren, ook al is ze net als ik inmiddels al met pensioen. Maar voordat ik dat deed vroeg ik haar toen ik haar vanmorgen weer tegenkwam in de supermarkt mijn standaardvraag:

‘Hé Mart! Spinazie gehaald?’ En daarna bedank ik haar altijd nog een keer.