Eddie van Halen (1955 – 2020)
Toen ik bijna twee decennia geleden op de middelbare school kwam, was ik skater. Niet dat ik kon skaten hoor, absoluut niet zelfs.
Maar ik droeg wel van die wijde skatebroeken en T-shirts van verschillende rockbands. En daarom werd ik door mijn omgeving gelijk bestempeld als ‘skater’. Waarom ik die kleding ben gaan dragen weet ik zelf niet. Achteraf vind ik ook niet bepaald dat ik er leuk bijliep. Maar het hoorde er een beetje bij, geloof ik, ik luisterde namelijk alleen maar naar rockmuziek. Dat was onder mijn leeftijdsgenoten niet echt een populaire muziekstijl.
Die kledingstijl liet ik al snel varen, m’n muzieksmaak niet. Na veel doordrammen mocht ik op drumles, maar eerst heb ik een jaartje gitaar gespeeld. En wat heb ik dat onderschat zeg. Ik zag mezelf al als een Santana, Stevie Ray Vaughan of Eddie van Halen over een podium springen en de vetste solo’s spelen.
De gitarist in mij bleek veel te diep te zitten, zo diep dat ie nooit naar buiten kwam, maar liefde voor muziek en gitaar is er altijd gebleven. En toen las ik gisteravond dat de man die door Guitar World werd uitgeroepen tot beste gitarist ter wereld er niet meer is.
En dan lees je dat hij bekendstond om zijn innovatieve gitaarspel, zijn two-tapping techniek en meer dingen die mij als gitaarleek weinig zeggen. In zo’n geval zeggen beelden meer dan duizend woorden, dus bij deze een live-versie van Van Halens bekende hit Jump. Wat blijft dat toch genieten om naar te kijken, zo’n optreden.
Door: Wieke Veenboer
Wieke Veenboer woont in Amsterdam. Ze is een graag geziene gast in de Amsterdamse horeca en probeert af en toe zelf een keukenprinses te zijn. Ze houdt van reizen, verslindt boeken maar speelt ook Netflix uit.
